Baanbrekende noten uit het begin van de moderne Noorse muziek • ballade.no

Harold Clark, vaak Hal genoemd, is een innerlijke naam die goed bekend is in hedendaagse muziekkringen. Vooral! In Noorwegen, nadat Arne Nordheim het hier heeft geschilderd. In zijn nieuwe boek sprak hij ook over de opdracht om de eerste studio in zijn soort in Noorwegen te bouwen; De elektrische geluidsstudio bij Henie-Onstad Kunstenter in Høvik.

Vanuit zijn huis in het hectische Vancouver, Canada, vertelt de Amerikaan over een gouden tijd voor brainstormen en muzikale ontmoetingen. Nordheims benadering van muziek en mensen in het bijzonder zorgde voor een vonk edelen Zoals Hal het noemt. Het verhaal begint aan de Universiteit van Los Angeles, waar hij compositie studeerde:
– Ik heb al wat armaturen op voorraad. Opvallend was de symfonische en nieuwe muzikale ontwikkeling. Toen Nordheim in 1969 onze universiteit binnenkwam voor een residentiebezoek, zou hij zijn rol spelen grafschrift voor orkest en magneetband, De vriendschap begon, beschrijft Clarke op de videolijn met Ballade. Het verhaal en zijn boek zijn nog belangrijker nu Nordheims 90ste verjaardag wordt gevierd.

Wenche Øyen, Terje Øyen, Eyvind Moe en Arne Nordheim werken samen bij Solitaire’s Solitaire voor en op het terrein van Henie Onstad. (Foto: Archief Henie Onstad) (Foto: Archief Hemie Onstad)

– Ik zag deze lange, bebrilde, blonde Noor – en ik hoorde zijn prachtige accent. Hier begint het verhaal pas echt, want ik heb geluisterd! Mijn boek A Study in Listening – Luisteren naar tonen, maar ook naar de houding van mensen, wat in woorden ligt. Ik was onder de indruk, zegt Clark, en raakte bevriend toen ik moest helpen zijn op maat gemaakte Noorse magneetbanden te maken voor onze bandmachines. Hij is muzikant, componist en studiotechnicus. Nog steeds trots op de studio die hij liet bouwen, werd hij beroemd فقد Noorse studio voor elektronische muziek. Dit past goed in het 120 pagina’s tellende boek.

Lees ook: De eerste audiostudio van Noorwegen

Nordheim volgde traditioneel muziekonderwijs, maar voelde zich elektronisch. Hij deed wat verkenning op NRK, met behulp van oscillatoren enz. Maar hiervoor is een elektronische studio geschikt [som man fant i noen andre store europeiske byer] Het bestaat niet in Noorwegen. En wat voor studio moet het worden? Moet het worden gebouwd voor concrete muziek? Moet er een computer bij betrokken zijn? Er rezen veel vragen. Ik heb de klus geklaard en ben op reis gegaan om de juiste balans te vinden. Dit was controversieel! Zelfs Ballade schreef een essay gebaseerd op het debat tussen de componisten, tussen jonge en gevestigde muzikale makers; “Hebben we hier echt een studio voor nodig?” Hij lacht.

Kunstwerk en gelijkheid
Er zijn veel kanten aan Noorwegen – en Scandinavië – waar de jonge Clark in viel; «Halverwege de jaren zeventig riep een activistische beweging Kunstenaarsbeweging 74 (Kunstneraksjonen ’74), vestigde een van de meest vooruitstrevende openbare kunstbeleidslijnen in Scandinavië”, aldus Clarke’s woorden in het boek. Hij bewondert de mechanismen van belastinggefinancierde culturele steun, in tegenstelling tot de privaat gefinancierde kunstscène in zijn thuisland.

Ik was getroffen door de benadering van de sociaaldemocraten en de Scandinavische landen ten aanzien van gelijkheid. Ik had brieven geschreven aan verschillende Scandinavische muzikanten om daar contacten te leggen. Voeg de verhalen van de rondleidingen toe die door Afro-Amerikanen werden verteld over de goede behandeling, correcte betalingen en meer, ze kwamen daar, wat me nieuwsgierig maakte. En het boek is er een expats Hij voegt toe.

Radio heeft ook een grote en maatschappelijke rol gespeeld. Wat ik in Amerika om me heen heb gezien, is dat pas afgestudeerde componisten vaak maar één van twee dingen doen: ofwel volledig commerciële ontwerpers zijn – ofwel dokter worden, om les te kunnen geven en te kunnen publiceren. Daarna moesten ze vaak stoppen met componeren, of ongelooflijk abstracte en wetenschappelijke theorieën voortzetten over het brein dat muziek ontvangt enzovoort. Ik was niet geïnteresseerd in deze geïsoleerde, zelfs politiek geladen rol. Ik ben opgegroeid met het opnemen van Europese muziekmakers. Stockhausen, Berio en de studio’s toonden steun voor openbare instellingen. Nationale Radio, Culturele Raad en Festivals. Ik heb zulke dingen in de VS bijna nooit gezien.

Niet helemaal recht: Hal Clarks basdans, geschreven voor uitvoering bij HOK in Bærum, met een danseres. Naast stemtonen suggereert het ook bewegingen voor de danser. (foto: )

Velen zijn alleen geïnteresseerd in hoe muziek klinkt. Ik zal ook de diepere sociale betekenis ervan volgen. Dat is waarom het onderzoeken van muziek me over de hele wereld heeft gebracht! Clark reisde na zijn tijd in Oslo/Hovik via York University om te werken met traditionele muziek uit onder meer Balinees. Het verdriet kwam naar voren dat de baanbrekende studio niet hetzelfde was gebleven op hetzelfde moment dat andere missies noemden:

Delen van de geweldige studio kwamen terecht in de Academie voor Muziek, zoals ik het begrijp. Het was triest dat het niet bewaard was gebleven, beschrijft Hull.

– Je steunt ons cliché dat we geloven in de publieke verantwoordelijkheid van kunst in tegenstelling tot wat we denken van de Verenigde Staten… Het kan hier niet altijd goed zijn? En Canada, waar je nu woont en werkt, lijkt veel op elkaar, nietwaar?
Nou, je hebt hier veel van dezelfde ideeën. Ik volg hun discussies, ik lees over het gebrek aan financiering voor het werk van grote kunstenaars, ik lees in Ballade dat er misschien een gebrek aan begrip is elektronica Met het verlenen van bevoegdheden en meer, antwoordt hij. Niet alleen goud, dat wel.

Van HOK-YOUTUBEN: Amateur Recording Without Sound, NSEM werd geïntroduceerd bij Henie Onstad toen de studio nieuw was.

Muziek raakt mensen
Hij gebruikt de deelname van lokale dansers, het grote raam dat alle bezoekers kunnen volgen in de geluidsstudio en de ontvangst door de gemeenschap van nieuwe en baanbrekende muziek die in de jaren zeventig ontstond als voorbeelden van de situatie waaruit hij werd geïnspireerd:
– Er was een sociale betrokkenheid bij muziek, in meer genres van avant-garde en populaire muziek – en in interactie met andere kunsten, zoals dans en fotografie, begon hij en reflecteert hij zowel op zijn tijd als student aan de Norwegian Academy of Music en in Henie Onstad. Hij vertelt ook hartelijk over zijn tijd bij NMH, toen hij vriendschappen en studies in audiologie deelde met Olav Anthon Thommesen en Lasse Thoresen.

Dit is hoe het baanbrekende werk in de muziek dat de mens heeft gebouwd wordt gezien – en vice versa. Dus, wanneer de technologische ontwikkelingen van vandaag worden gezien, waarvan de schrijver van het verhaal suggereert dat het meer is dan dat? complex Dan in de gouden eeuw die hij in het boek prijst, waarschuwt hij ervoor de focus op de mens te verliezen. Fysiek, we noemen het fysiek – bij het werken met machines:
– Er is naar alle waarschijnlijkheid een risico als u te veel opgaat in programma’s. Je hebt te maken met constante veranderingen in de structuur van de programma’s die je gebruikt: je verliest het contact met waar je mee bezig bent. Op universitair niveau hangt alles nauw samen met kunstmatige intelligentie. Dit is een extreme vorm die in hoorbare logica niet meer herkenbaar is. het is een probleem!

reserveren Nieuwe muziek in het licht van de adel Over de NSEM-studio en over de Noorse avant-garde – en herinneringen aan de immigratie van Clark – te zien in Norsk musikkforlag.