“Het is de droom waarvoor we bidden, dat er iets geweldigs zal gebeuren, en het moet gebeuren.”
Het is moeilijk om niet aan Olaf H. Haug als je het nieuwste boek van Mariana Mazzucato leest, The Economics of Mission – A Groundbreaking Guide to Changing Capitalism. We moeten erover dromen, er moet over groots worden nagedacht en er moet iets gebeuren.
Mariana Mazzucato is hoogleraar innovatie-economie en publieke waarde aan University College London. Ze heeft enorm veel succes geboekt met verschillende boeken en wordt nu gebruikt als adviseur van een aantal belangrijke beleidsmakers op het gebied van beleid en onderzoek. De paus drukt het zelfs in de borst in zijn nieuwste boek, “Let’s Dream: A Path to a Better Future.”
Hier thuis inspireert het ook, niet in de laatste plaats de Labour-partij, om haar arbeidsbeleid te heroriënteren. Woordvoerder van het klimaatbeleid Espin Barth Eddy omschrijft haar als ’s werelds belangrijkste econoom.
Kortom, Mazzucato’s oplossing voor de uitdagingen van vandaag – vooral de klimaatcrisis – is als volgt:
- De staat zou krachtigere doelen moeten definiëren en ze moeten formuleren als sociale taken (“taken”) waar iedereen het over eens is.
- De staat zou een actievere rol moeten spelen, niet alleen als investeerder, maar ook als producent van goederen en diensten.
Laten we eerst het laatste nemen: Mazzucato lijkt onderzoeks- en ontwikkelingsbeleid te verwarren met bedrijfsbeleid. Iedereen is het erover eens dat de staat moet investeren in publieke goederen, zoals infrastructuur en kennis, en de vruchten moet plukken door waarde te creëren en de belastinginkomsten te verhogen.
Maar dit betekent niet dat de staat normale commerciële activiteiten of een negatief economisch plan voor individuele industrieën moet uitvoeren. Er is eenvoudigweg geen wetenschappelijk bewijs, theoretisch of empirisch, dat de staat in staat is om arbeid en kapitaal op een efficiëntere manier toe te wijzen dan gedecentraliseerde en goed gereguleerde markten.
Aan de andere kant hebben we meer dan 100 jaar aan opgebouwde kennis, integendeel.
Er is ook geen overtuigend onderzoek dat de staat een bijzonder goede eigenaar is. Staatskapitalisme leidt meestal tot verspilling, corruptie en machtsconcentratie.
Dus hoe zit het met gewaagde doelen en “missies”?
Hier bekleedt Mazzucato ook een aantal bijzondere functies. Ze is van mening dat de kwaliteit van de beslissing moet worden beoordeeld op basis van de uitkomst, aangezien Kennedy aandrong op het maanlandingsproject. Het lukt als hij het doel bereikt.
En het hoeft niet om geld te gaan, want geld heeft genoeg staten – alleen als de wil sterk genoeg is.
Je hoeft niet veel beslissingstheorie te lezen om te begrijpen dat dit een recept is voor de “sunk cost fallacy”: als de doelen koste wat het kost behaald moeten worden, loop je het risico lang door te gaan nadat de wedstrijd goed is geweest. En in het geldrijke Noorwegen zal er geen tekort zijn aan alleen prestigieuze projecten Moet zijn gedaan.
Mazzucato heeft enkele punten als het benadert waar het het beste in is: innovatiesystemen en regulering van de publieke sector. Ze wijst erop dat gewaagde doelen meer efficiëntie kunnen opleveren en dat de publieke sector “capaciteiten” nodig heeft om goed te kunnen communiceren met private actoren. Het lijdt weinig twijfel dat een gebrek aan algehele efficiëntie bij aanbestedingen en contracten de belastingbetalers in veel landen hoge kosten heeft gekost.
Mazzucato heeft ook interessante reflecties over leiderschap en taal in de publieke sector, en het belang van het formuleren van ambitieuze doelen. Ironisch genoeg doet Mazzucato’s denken hier sterk denken aan het “nieuwe openbaar bestuur” (NPM), dat ze bekritiseert in het boek. NPM gaat specifiek over doelbeheer en flexibiliteit, in plaats van het beheersen en beheren van inputfactoren.
Men kan zeggen dat de naamswijziging van NSB naar Vy in de geest van Mazzucato is.
Het grootste probleem in Mazzucato’s boek zijn niet de meningen zelf, maar de alomtegenwoordige verwaarlozing van de wetenschap. Het raakt een aantal kwesties aan waar sociaal economen over de hele wereld al een aantal jaren mee worstelen: wat is de juiste economische organisatie, wanneer is de staat een goede eigenaar, welke markten werken, hoe de vereiste stimulansen en stimulansen, enz.
In plaats van de lezer in dit onderzoek te plaatsen en een evenwichtige presentatie te geven, schildert ze een karikatuur van het onderwerp economie, noemt het “de reguliere economie” en begint ze aan haar eigen oplossingen, zonder veel aandacht in het onderzoek.
Complexe vraagstukken worden onderschat en politici worden aangemoedigd om diepgeworteld sociaal en economisch onderzoek te negeren.
Complexe vraagstukken worden onderschat en politici worden aangemoedigd om diepgeworteld sociaal en economisch onderzoek te negeren
In tegenstelling tot innovatie-onderzoeker Mazucato, presenteren economen de politiek niet met onmiddellijke politieke aantrekkingskracht. De Labour-partij had echter een lange traditie in het luisteren naar sociale economen. Het heroriënteren van het economische beleid dat de partij nu voert, is een schending van deze traditie en kan de samenleving duur komen te staan.(Voorwaarden)Copyright Dagens Næringsliv AS en / of onze leveranciers. We willen dat u onze cases deelt door een link te gebruiken die rechtstreeks naar onze pagina’s leidt. Het is niet toegestaan om de gehele of een deel van de inhoud of enig ander gebruik daarvan te kopiëren, behalve met schriftelijke toestemming of zoals toegestaan door de wet. Kijk hier voor meer voorwaarden.
“Amateur music practitioner. Lifelong entrepreneur. Explorer. Travel buff. Unapologetic tv scholar.”
More Stories
1 op de 5 Vestfold en Telemark geeft toe slechte gezondheid – Rjukan Radio
– Het lijkt erop dat we een Pasen aller tijden zullen hebben, met veel sneeuw – Doc
Ben jij een volwaardige ontwikkelaar met sleutelervaring en interesse in de front-end?