De man in de golven • Ballade.no

Geschreven door Kjetil Vikene, doctor in de cognitieve neurowetenschappen aan de Universiteit van Bergen, criticus en essayist

Farkoi en Holm waren geschokt door mijn kritiek Door hun posts en teksten voelen ze de behoefte om met hun voeten te zwaaien. Stof kan door de knokkels van hun jas vliegen als ze snel hun rug toekeren naar een aanmatigend “gekibbel” (I) met “zeer slechte zelfreflectie” en “zonder gedocumenteerde filosofische of muzikale competentie”, die “er angstig uitziet met een kokette spelen” voor mezelf, wat ook ‘ruw’, ‘schadelijk’ en ‘gevaarlijk onredelijk’ is, en zoals met mijn ‘beperkte perceptie van de werkelijkheid en muzikaal filosofische onwetendheid’ en ‘mijn gebrek aan begrip en filosofische kijk op de muzikale traditie’, door ‘manipulatieve obscuriteit’ en in ‘de warmte van de eigen vooroordelen’ Hij is boos omdat iemand muzikaal denkt [jeg] je begrijpt het niet”.

Ik wist niet dat ik zo’n gemeen persoon was!

Zware kritiek ontmoet voor de man-argumenten, Alle pure persoonlijke aanvallen of negatieve persoonlijke kenmerken rechtvaardigen vaak heerlijke lectuur: ik wist niet dat ik zo’n nederig persoon was! Het beroep van de professoren op deze benadering – en het gebruik van meer dan een kwart van de tekst over de tekortkomingen van mijn karakter – is natuurlijk hun volledige voorrecht, hoewel ik opmerk dat dit niet bijzonder leerzaam lijkt.

Als de vermelding van mijn karakter scherp en scherp was, is de reactie op mijn kritiek openhartig: Varkoy en Holm hadden meer verantwoordelijkheid kunnen nemen en meer bereid kunnen zijn tot dialoog in hun antwoorden. Laat me dit hier kort houden tot twee voorbeelden – dan kunnen de lezers teruggaan naar zowel de kritiek als de reactie om te zien hoe de twee teksten zich tot elkaar verhouden.

Eerste voorbeeld in discussie Westerse werktraditieFarkoi noemde en herschreef het. Hier kiezen Farkoi en Holm in hun antwoord voor afwijzing in plaats van argument: ik spreek een “ruwe en controversiële aarzeling” uit wanneer ik vraag of Leonard Cohen niet van de westerse traditie is (nee, ik “leg het niet toe” aan “dat het zou onmogelijk zijn om anders te zijn”).

Het stellen van zinnen als “Moet ik kritisch luisteren en lezen, kan deze zin ook als zodanig worden opgevat.” […]’, wordt vervangen door ‘ leest Vikene […] Als een poging om ». Draait als “Bovendien kan men ook langzamer handelen” [og] Het debat op zijn kop zetten’ is bedoeld om alternatieve denkrichtingen uit te nodigen, maar hij laat het moedig achterwege.

Als Varkoy en Holm hun inleidingen en teksten – en hun academische missie – serieus hadden genomen, hadden ze van de gelegenheid gebruik moeten maken om hun standpunten uit te breiden en een dialoog aan te gaan met mijn critici, in plaats van de gebreken van mijn personage op te sommen.

Het tweede voorbeeld is een kritiek op de bijdrage van Holm – waar ik mee worstel, alleen omdat ik denk dat de tekst een aantal basisvoorwaarden voor begrijpelijke argumenten schendt: het heeft een aantal ernstige logische gebreken – en ja, ik bedoel Nog altijd Het is esoterisch in die zin dat het pretendeert een diepere kennis te onthullen die niet kan worden verkregen door middel van wetenschappelijke of filosofische redeneringen, maar alleen door een daad van geloof.

Het is natuurlijk een spannende RPG, en het is ongetwijfeld een eer voor mij en voor zowel Holm.

In plaats van te reageren op de logische tekortkomingen die u opmerkte, of zich misschien te verontschuldigen voor wat een enigszins milde bewoording zou zijn geweest, schoten ze de boodschapper neer: “Dus de Vikingen geloofden dat ze de macht hadden om zowel ‘wetenschap’ als ‘minachting voor wetenschap’ te definiëren. ” .

Ten tweede wijzen ze de bakker naar de smid en maken ze mij John Elster en Holm naar Julia Kristeva. Het is natuurlijk een spannende RPG, en het is ongetwijfeld een eer voor mij en voor zowel Holm. Ik zeg deze eer echter omdat Kristeva’s woorden van een heel ander niveau zijn dan die van Holm (die van melancholie spreken).

Farkoi en Holm hoeven zich geen zorgen te maken omdat ik “twee regels onder het antwoord” eis, ik leef goed met zowel inconsistenties als inconsistenties. Maar met een zekere nauwkeurigheid, ja, ik vind het leuk, en ik zal ze het recht geven dat er op zijn minst een slecht empirisch onderzoek is.

Een goede verduidelijking van de relatie tussen de woorden “zogenaamde verificatie” (empirisch), “geloof” (geloof/macht), “feiten” (feiten), en – om de last te verzwaren – “leidend tot” (veroorzaking) heeft moet nog worden verkregen. In het tekstfragment uit Holm’s artikel:

Ongeacht of het validatie door empirisch onderzoek mag worden genoemd, ik geloof dat er een diepe affiniteit bestaat tussen hooggevoeligheid als een doordringend psychologisch fenomeen en gevoeligheid voor muziek. […] Dit artikel bewijst niets en is niet gebaseerd op feiten, maar is een cursus van intellectuele reflectie van wat de muzikale ervaring opwindt: acceptatie en aantrekkelijkheid.

Mijn mening is dat de bijdrage niet serieus kan worden genomen als een academische bijdrage, en dat peer review strenger had moeten zijn, niet op zijn eigen voorwaarden afgewezen, maar gerechtvaardigd door het feit dat ik sta “zonder gedocumenteerde filosofische of muzikale filosofische competentie” . Dat kan het geval zijn, maar het is mogelijk dat Varkoy en Holm me beter van dienst zouden zijn geweest door mijn anonieme te informeren in plaats van me aan te vallen.

Ik begrijp dat mijn onwetendheid hen voortdurend zorgen baart, omdat het weer een onderwerp is geworden. De twee vragen retorisch of ik iets te maken heb met het begrip ‘arrogantie’? Ik weet niet zeker of het iets met een concept te maken kan hebben, maar ik heb wel een zeker begrip van de inhoud van de betekenis: ijdelheid jegens de goden.

De ketter staat waarschijnlijk dichter bij de ware geest van de academie dan de boodschapper, dus ik weet niet zeker wie van ons het slechtste naar boven haalt in deze gelijkenis.

Als Farkoi en Holm hiermee bedoelen dat ik hun houding ten opzichte van God niet zou moeten betwisten, zou ik misschien spijt hebben dat ik op hun tenen durfde te staan, vooral omdat ik te maken had met begrippen als elitarisme en minachting.

Gelukkig konden de twee in de laatste zin van het antwoord «het stof kwijtraken» [sine] voeten.” We zullen. Ik lees niet in het minst voor uit wat ik beschouw als een bijbelverwijzing: degenen die hebben afgestoft zijn de apostelen die bang zijn (in paren, zelfs) van het evangelie van Marcus. Het schudden dat ze zouden doen als ze kwamen op een plaats waar hun evangelisatie niet werd ontvangen, en het schudden zal zelfs een getuigenis zijn tegen degenen die de waarheid niet willen horen (ik ben in deze context).

Maar zijn Farcoy en Holm apostelen van Jezus? Is het de prediking die ze doen? Is er maar één waarheid? Ben ik zo’n ketter? De ketter staat waarschijnlijk dichter bij de ware geest van de academie dan de boodschapper, dus ik weet niet zeker wie van ons het slechtste naar boven haalt in deze gelijkenis.

Mijn belangrijkste bezwaar tegen de reactie van Farkoi en Holm is: Ze reageren niet op mijn kritiek. Als ik het naar een hoger niveau breng, zal ik ook denken dat de twee een slecht karakter hebben in hun verdediging van de geesteswetenschappen. Hun boek is uitgegeven voor een Noors publiek, en het moet natuurlijk ook leesbaar en kritisch zijn voor datzelfde publiek.

De geesteswetenschappen verdienen beter dan deze oppervlakkige oplossingen.

In plaats van te denken met Kritiek – als goede humanist moet het droog en duidelijk zijn – ze nemen een zeer moeilijke verdedigingspositie in. Een ‘cognitieve neurowetenschappelijke achtergrond’ diskwalificeren is één ding. Nog ernstiger is het feit dat ze menen dat het boek alleen gelezen en bekritiseerd kan worden door zorgvuldig geselecteerde lezers met de juiste kwalificaties, die er ook de voorkeur aan geven om “filosofische of muzikale competentie”* te documenteren.

Dat publieke vertegenwoordigers van de geesteswetenschappen een dergelijk standpunt innemen en een oplossing kiezen voor een persoonlijke aanval die misschien wat slim is, maar contraproductief, is behoorlijk problematisch – ja, misschien een beetje triest, vooral in een tijd waarin de geesteswetenschappen onder zo’n druk, of. Financiële middelen en prestige: de geesteswetenschappen verdienen beter dan deze oppervlakkige oplossingen. Het resultaat is bovendien dat Farkoi en Holm mijn kritiek alleen maar versterken: minachting is voelbaar, en een voorliefde voor elitisme ook.

* Ik begrijp dat het niet helpt dat ik zelfs maar een hoofdvak in de literatuur kan documenteren (het was Fillol.) met zeer grote hoeveelheden esthetische theorie, waaronder denkers als Kristeva. […] Nietzsche, Heidegger en Sloterdijk (om er maar een paar te noemen).” Als het oog van de naald niet groot genoeg is, hoeft u alleen nog maar de kameel door te slikken.