Debat: Alles wat ik wil is mezelf zijn als een heel persoon

Ik stuitte op meer vooroordelen tegen mijn christelijk geloof dan tegen mijn homoseksuele geaardheid. Is het oké om erover te praten?

Dit is een datum. Het verslag drukt de positie van de schrijver uit. U kunt hier discussielogboeken en inzendingen naar VG sturen.

Simon burger, Christen en homo

Om meteen duidelijk te zijn: ik wil op geen enkele manier de houdingen of acties die sommige LGBT-mensen hebben ervaren in religieuze omgevingen, kleineren, verklaren of rechtvaardigen.

De verhalen die we door de jaren heen in de media en de populaire cultuur hebben gehoord, zijn belangrijk voor het creëren van inzicht en begrip van de problematische aspecten waarmee queers in deze omgevingen te maken kunnen krijgen.

Mijn ervaring is echter dat ik meer last heb van vooroordelen jegens mijn christelijk geloof dan jegens mijn homo-oriëntatie.

Sinds mijn jeugd heeft er een revolutie plaatsgevonden in de kijk van de samenleving op homo’s en homo’s. Interesse in verhalen en ervaringen via de media en populaire cultuur heeft inzicht gegeven in wat betekent dat vooroordelen uit het verleden aan het verdwijnen zijn en worden vervangen door een breder begrip van wat het betekent om homo te zijn.

Zoals bekend hebben vooroordelen een zwak fundament voor groei waar kennis en inzicht de overhand hebben.

Om deze reden moet ik mij, op basis van mijn eigen ervaring, afvragen of de wijze waarop christelijke gemeenschappen in het openbaar worden gepresenteerd en bediscussieerd, geschikt is om een ​​eerlijk en juist beeld te geven van de werkelijkheid in deze gemeenschappen.

Zelf ben ik al sinds mijn jeugd predikant en actief lid van conservatieve kerken, en ik verberg niet dat het soms moeilijk was.

Mijn ervaring is echter dat de manier waarop homo’s in deze omgevingen spreken en elkaar ontmoeten drastisch is veranderd sinds ik een jonge man was. Niet per se omdat kerken hun theologie over homo-samenleven hebben veranderd, maar omdat meer inzicht kerken nederiger maakt tegenover homo’s.

Dit is een feit dat ver af lijkt te staan ​​van het beeld dat wordt gepresenteerd met Ola en Kari Nordmann. De media hebben de neiging zich te concentreren op verhalen met impact, waardoor slechte verhalen die emoties opwekken, worden belicht.

Zelfs als de verhalen waar zijn, bestaat het gevaar dat de veelheid aan verhalen een karikatuur vormt van de christelijke gemeenschappen waar ik deel van uitmaak.

Toen ik er zelf voor koos om homo te zijn, voelde ik dat de overgrote meerderheid me met respect, zorgzaamheid en liefde behandelde. Natuurlijk zijn er mensen geweest die me op een lelijke en bevooroordeelde manier hebben ontmoet, maar is het juist om deze individuele afleveringen af ​​te schilderen als representatief voor de omgevingen waarvan ik deel uitmaak?

Ik heb geen problemen met religieuze kritiek of het benadrukken van de moeilijke aspecten van christelijke omgevingen.

Maar misschien moet ik me afvragen of de informatie die aan de gemiddelde burger wordt voorgelegd, helpt om een ​​juist beeld te vormen van de omgevingen waar ik deel van uitmaak.

Omdat het moeilijk is om een ​​redelijk gesprek te voeren met gewone mensen als de kennis beperkt is tot erudiete vertelling, Noorwegen zien en documentaires over Knutby Philadelphia.

Aangezien ik de titel Pastor op mijn cv heb, nam ik deel aan sollicitatiegesprekken bij openbare organisaties waar het grootste deel van de sollicitatiegesprekken draaide om de vraag of ik in de wetenschap geloofde, een vrouwelijke manager kon respecteren of homoseksuele werknemers als gelijken kon behandelen.

In normale ontmoetingen met mensen ben ik er verschillende keren van beschuldigd homofoob te zijn, voordat ik zelfs maar de kans heb gehad om te zeggen dat ik homo ben.

Als ik andere homo’s vertel dat ik deel uitmaak van een conservatief-christelijke omgeving waar ik me op mijn gemak voel, stuit ik vaak op woede en frustratie omdat mijn verhaal hun wereldbeeld niet bevestigt.

Ze hebben de neiging om de pijn of afwijzing op te zoeken waarmee ze zich identificeren, zonder dat ik die kan bieden.

Hoewel een aantal statistieken een bevredigende trend laat zien met een grotere acceptatie van LHBT’s, is het moeilijk om nieuw onderzoek te vinden dat iets zegt over de houding ten opzichte van verschillende christelijke gemeenschappen.

Als vijftiger maakte ik indruk toen ik in 2012 las dat 47 procent van de Noorse bevolking een hekel zou hebben aan mij als schoonzoon vanwege mijn kerkelijke overtuiging. Als we weten dat een percentage van de bevolking problemen zal hebben met homo zijn, vraag ik me vaak af hoeveel mensen er nog over zijn om mij volledig te omarmen.

De cultuuroorlog wordt vaak omschreven als een stammenoorlog waarin conservatieve christenen en homoseksuelen in aparte kampen worden ondergebracht.

Maar hoe zit het met degenen onder ons die niet in een van deze vakjes passen?

Het is belangrijk dat we ruimte creëren voor meer diversiteit van zowel LHBT’ers als gelovigen, zonder dat we hetzelfde hoeven te denken. In een sterk gepolariseerde werkelijkheid lijkt weinig ruimte voor nuance.

Omdat het echt zo moet zijn dat ik ofwel mijn hele liefdesleven moet onderdrukken of het beste en kostbaarste wat ik bezit, mijn christelijk geloof, moet opgeven om ergens bij te horen?

Religie en oriëntatie zijn twee aspecten van een persoon die diep in het zelfbeeld doordringen. In de cultuuroorlog wordt dit uitgedrukt door twee stammen die elk een zuiverheid eisen waartoe ik geen toegang heb.

Er zijn twee partijen die op hun eigen manier volhouden dat ik uit twee tegengestelde elementen ben gemaakt, zoals olie en water, en weigeren toe te geven totdat ik in tweeën gescheurd ben.

Alles wat ik wil zijn mezelf als een heel persoon.