Debat, geestelijke gezondheid | In de ruzie met Styggen

Onkel P zingt over zijn ervaringen met “lelijk op de rug” En hij roept ons tot leven met het lelijke: “Je zult me ​​niet zien als ik down ben.”

Ik wil iedereen schrijven die met mensen werkt en communiceert met degenen die een periode van extra stress doormaken. Oom P zingt “De lelijke man op zijn rug is een van mijn beste vrienden geworden en het meest gesproken”. Ik zie dit als een directe uitdaging.

Hoe willen we begroet worden als de hele wereld in duizend stukken uiteenvalt? Het lelijke ding op de rug is onnatuurlijk zwaar geworden om te dragen en we ontmoeten een “professionele” medewerker die zal helpen de stukken te verzamelen. Ik wil me richten op hoe wij als assistenten cliënten, of het nu kinderen of volwassenen zijn, in hun werk kunnen helpen met hun innerlijk leven. Ik vraag me af hoe professionaliteit in staat moet zijn om deze belangrijke missie, van elkaar ontmoeten als medemens, te dienen.

Om te kunnen sturen en relaties te creëren, moeten we ook onszelf durven zijn als we elkaar ontmoeten. Maar we hebben een duidelijke relatie met ons innerlijke gevoelsleven nodig voordat we anderen in hun leven kunnen helpen. Zoals de stewardess zegt voordat je opstijgt, doe je reddingsvest aan voordat je anderen helpt.

Op dezelfde manier is het belangrijk dat wij als helpers een duidelijk zicht hebben op ons innerlijke leven en zelfs de donkerste hoeken van een leven vol beproevingen verlichten. Bij gebrek aan autoriteit, kracht en experts, wil ik dat we onszelf ons innerlijke emotionele leven durven aanbieden tegenover elkaar.

Professionaliteit gaat voor mij over ons morele kompas, sensitief zijn en geen afhankelijkheidsrelatie creëren of iets terug verwachten. Want wat is deze scène tussen professionaliteit en hechte relaties in onze samenleving en hoe dicht we bij elkaar zijn voordat we “onprofessioneel” worden in de ogen van anderen en misschien in onze eigen ogen?

Als kinderen en jongeren de school verlaten, kunnen we het ons niet veroorloven om ze met iets anders te ontmoeten dan warmte, liefde en persoonlijk begrip

Of bestaat zoiets niet meer? We weten dat hechte relaties zo’n vruchtbare voedingsbodem zijn voor begeleiding, als vruchtbare meststof om onze pijn te willen veranderen en te delen, waardoor wij mensen in de eerste plaats contact moesten opnemen met gezondheidsdiensten.

Als we toegang moeten hebben tot het innerlijke emotionele leven van een cliënt en de gevoelens die het van binnen oproept, moeten we dicht bij elkaar zijn. Er is een toename van het aantal vragen en doorverwijzingen voor psychische problemen gemeld. Als kinderen en jongeren de school verlaten, kunnen we het ons niet veroorloven om ze met iets anders te ontmoeten dan warmte, liefde en persoonlijk begrip.

Kunnen we medemensen zijn en tegelijkertijd voldoen aan alle criteria van “professionaliteit”? Wat betekent het om echt professioneel te zijn?

Het antwoord ligt waarschijnlijk niet in een broekpak met de juiste status- en afstandsdocumenten. Want hoe kunnen we van anderen verwachten dat ze delen en zichzelf geven als we zelf zo bezig zijn met het verbergen en behouden van ons innerlijk leven? We hebben de blik van buitenaf die we gebruiken om te zien, te evalueren en te rechtvaardigen en we hebben onze blik van binnen die we zelf naar binnen kunnen kijken.

Hulpverleners kunnen hierbij helpen zodat de cliënt durft te zien wat hem van binnen pijn durft los te laten. Want dat is wat wij assistenten willen, de cliënt naar een betere plek in zichzelf helpen. Maar hoe kunnen we van een klant verwachten dat hij iets durft te laten zien wat wij niet durven laten zien, omdat het onprofessioneel is?

We moeten de moeilijke vragen durven stellen, is het nu moeilijk? heb je hulp nodig?

Het woord “professioneel” kan ruimte laten voor verkeerde interpretaties. Ja, we moeten zo professioneel zijn dat we er niets voor terug verwachten of dat delen van ons innerlijke leven niet goed zijn ingedeeld. Voor mij is het woord professionaliteit een term voor opleiding, persoonlijkheidskenmerken en volwassenheid die ons in staat stellen te ontdekken wat het innerlijke leven in een persoon drijft.

Door persoonlijk met elkaar om te gaan, kunnen we ook bewijzen dat we hebben leren zwemmen. Maar zelfs als we een paar zwemtrucs leren, betekent dat niet dat we niet kunnen worden opgeslokt door de volgende golf, het is alleen dat we nu de vaardigheden hebben die we nodig hebben om het hoofd boven water te houden.

Als professionals laten we ons niet voor de gek houden door goede cijfers of een ogenschijnlijk succesvol leven, en we kunnen het ons niet veroorloven om ver te gaan. We moeten de moeilijke vragen durven stellen, is het nu moeilijk? heb je hulp nodig? We moeten onszelf durven voorstellen en persoonlijk zijn in al onze professionaliteit.

Dan zullen we compassie verheffen als een warme kwaliteit van leven en onszelf meer geven dan welke methode of technologie dan ook. We moeten dicht bij de klant komen en onze expertise tonen in het aangezicht van de zee van het leven, zonder “professionele” afstand om hallo te zeggen tegen hechte en diepe relaties.

Oom P blijft maar zingen over de lelijke man die zegt nergens toe te komen in dit leven. Wanneer je lelijke rug groot en zwaar wordt, is het tijd om te kalmeren. Styggen moedigt ons aan om te vechten en te groeien als we afstand houden.

Ik daag het lelijke uit met hechte relaties en deel persoonlijke gevoelens.