EC Memories: ’s werelds top drie | Three Casper Wickestot

Zomer 1988. Het waren Samir, Thomas en ik. Dat zijn Coman, Gullit en Van Boston.

Er waren er nog een paar, maar die waren extra. Omdat we met z’n drieën waren. Goede vrienden. Het waren de drie Nederlanders – zelfs beste vrienden, zo leek het – dat ging over die zomer.

Zomer waar we bij hetzelfde team en dezelfde spelers moeten blijven. We moesten ruzie maken wie er in de zomer moest zijn.

Niet zo twee jaar geleden. De vader van Samir komt uit Marokko, waar hij in 1986 voor Frankrijk speelde. Ik kom uit Brazilië. Ik herinner me het WK van 1982 nu niet meer, maar ik moet aannemen dat ik dat toen deed – en Eder, Ziko, Socrates en anderen hebben me altijd Brazilië gemaakt.

Tijdens de kwartfinale van het WK 1986 tussen Frankrijk en Brazilië in Mexico vond een ongeval plaats.

Maar niet in 1988 in Brazilië. Er is geen Frankrijk, Als bondscoach werd Dor Roste uitgeschakeld door Fossen in zijn laatste wedstrijd met Noorwegen (de enige overwinning van Noorwegen in de kwalificatieronde, waar we als laatste eindigden achter IJsland, zelfs na thuisverlies).

Natuurlijk waren er andere teams om mee in te stemmen. Denemarken, Spanje, de Sovjet-Unie, het VK – in feite was Ierland in het begin erg mooi.

Maar toen was er Nederland. Ik herinner me het eerste verlies voor de Sovjets niet meer. Maar ik herinner me de hattrick van Marco van Boston tegen Engeland in de volgende ronde.

Toen begon het.

Ik heb geen relatie met Nederland. Toen ik 12 was, heb ik Nederland nooit zien voetballen. Ze hebben niet deelgenomen aan kampioenschappen die ik me kan herinneren. Er waren enkele mythes over spelers zoals Root Gullit. Maar dit is in veel opzichten de eerste keer dat ik een van hen zag.

En voor sommige spelers. En voor een team.

Voetbal was in die tijd erg destructief. Ze verdedigden zich en mochten de artiesten schoppen. De bewakers moesten verdedigen en de aanvallers konden aanvallen.

Niet zo in Nederland. “Totaal voetbal” is de naam die de oude maar unieke Rinus Michaels heeft gegeven.

Hellingen kunnen naar boven vliegen. Middenvelders kunnen aanvallen uitvoeren. Rijkard, Koman, Gulit, Muhren en anderen vlogen allemaal naar voren terwijl ze voor Nederland speelden.

We waren gefascineerd. En we waren uitverkocht na de wedstrijd in Engeland. Heel Nederland.

Maar er mag niet gedanst worden op Hollandse tulpen. Met nog tien minuten te gaan in de laatste groepswedstrijd tegen Ierland werden ze uitgeschakeld in het kampioenschap.

Maar toen – eenmaal miste Ronald Koeman een schot van het veld. In een vreemde bocht viel het op het hoofd van de plaatsvervanger Wim Keept. Nederland was. De dappere Ieren moesten naar huis.

Er waren op dat moment slechts acht teams in het Europese team, dus het kwam regelrecht door naar de halve finales. Nederland in Hamburg tegen hun geboorteland West-Duitsland.

En om eerlijk te zijn. Je hoeft minder te onthouden. Bovenal is er gevoel. Met een aantal ongelooflijke spelers, het gevoel en de magie – herinner je je de passie van een fantastisch Nederlands team.

Maar ja, Nederland vertrok. Lothar Mathas zette de Duitsers in de tweede helft met een strafschop op voorsprong.

Maar dan was er Marco van Boston. Eerst werd hij vuil, de strafschop van Ronald Koeman. Koman liep halverwege zijn strafschoppen en richtte ze vooral op. Dan weer von Boston, een paar minuten voor het einde.

“Hunters goal”, nu gecalld. Maar Marco van Boston kan op alle mogelijke manieren scoren.

Dat bewees hij in de finale.

Het grootste doelpunt in de geschiedenis van het EK. Volle volleybal vanuit bijna dode hoek. niet vergeten; Hij scoorde het tegen de toen beste keeper ter wereld, Rinat Dasaw.

Bij een finale. 2-0. Zoals een droom.

De Sovjets hadden Nederland in de openingswedstrijd verslagen. Ze versloegen Engeland op het veld en verpletterden Italië in de halve finale.

Ze hadden een fantastisch team met Belanov, Protasov, Mice, Zavarov en Mikhailchenko.

Maar toen ze de finale bereikten, was Nederland klaar om de laatste hand te leggen aan de klus. Twee grote sterren. Wortel Gullit voor de pauze.

En na Marco von Boston. Men spreekt nog steeds met een doel. Met een al beroemd doelpunt als Rinat de bal over Dasaw gooit.

De zomer van 1988 was oranje. Dat zijn Koman, Gulit en Van Boston. Het waren Thomas, Samir en ik.

We hebben niet veel kampioenschappen om het EK te meten met 1988.

Maar we weten dat het heel bijzonder is.