Halsby, veel meer dan praten over de hel

Wat mij inspireert bij Halsby is niet de theologische overeenstemming, terwijl zijn karakter en project zijn om volledig na te denken over religieus leven en academisch werk.

“Je weet dat als je op dit moment zou sterven, je in de hel zou zinken.”

Dit zijn harde woorden, en zo spreekt Halesby in zijn beroemde radiopreek in 1953. Deze toespraak die Halesby hield aan het einde van zijn openbare dienst zal waarschijnlijk in de eerste plaats met hem te maken hebben.

Aan de andere kant missen we veel als deze toespraak de enige is die we ons herinneren in Halsby, omdat er zo weinig kerkleiders waren. Dus het is leuk om een ​​algemeen gesprek te hebben over Halsby, waar zijn buste ook is.

De feitelijke inhoud van radioretoriek in meer ernstige vormen kan in de jaren vijftig ook in veel gebedshuizen in Noorwegen worden gevonden. Dus wat maakte Halesby zo uniek?

Hij groeide op tussen de Haugians in Østfold en, zoals het geval was voor veel Haugian boeren, was het een doel dat zonen die de boerderij niet controleerden een hogere opleiding zouden krijgen.

Halesby studeerde als priester en was tijdens zijn studie een woordvoerder van zijn hedendaagse liberale theologie. Hij stelde onder meer zijn vader en een groep vrienden om hem heen teleur door te beweren dat het verhaal van de zondeval geen historische of theologische betekenis had.

Deze spanning greep hem voor het leven, ook na zijn bekering, waarover hij indringend schrijft in How I Becam a Christian.

Eerst en vooral in het publieke debat, aangezien hij in veel opzichten de belangrijkste vaandeldrager van de conservatief werd. Aan de andere kant, als je zijn boeken leest, is het duidelijk dat het beeld veel nuances heeft.

Het keerpunt in Halesby’s leven was het verblijf bij de mysticus Samuell Zellers die helende handen zou hebben gehad.

Halsby moet het belang inzien van mysterie en Gods ervaring in het leven, wat vooral duidelijk kan worden in zijn klassieker From the World of Prayer, die een wereldwijd lezerspubliek heeft.

Zijn grote openheid voor wonderen zou weerklank vinden bij veel latere charismaten. Wanneer hij bijvoorbeeld in zijn apologetiek gedwongen wordt zijn geloof in de opstanding van Jezus te rechtvaardigen, richt hij zich niet op het historische debat.

Hij beweert dat we vandaag wonderen meemaken, dus het is logisch om in de opstanding te geloven.

De parochiefaculteit wordt soms gezien als een bastion van het lutherse confessionalisme, met figuren als Leif Allen, zij het in mindere mate Karl Friedrich Wesseloff.

Dit geldt echter niet voor Halsby, die in zijn theologie als relatief radicaal wordt beschouwd. Hij was onder andere een van de weinigen die in 1920 op een vergadering van de conservatieve raad in Kalmergaten pleitte voor afscheiding van de Noorse Kerk.

Overigens vond zelfs de pas gelanceerde Dagenland-krant het Dagen-tabloid te ver gaan.

Zijn emancipatie van de traditie is deels te verklaren door zijn Haagse achtergrond, maar ook oecumenische en liberale theologie spelen een grote rol.

Hij rechtvaardigt bijvoorbeeld zijn kijk op de Bijbel op basis van de persoonlijke ervaring van de gelovige met de Bijbel, niet met geschiedenis, wetenschap of filosofie.

Theoretische geloofwaardigheid is afhankelijk van een persoonlijke ontmoeting met God. Gods persoonlijke ervaring is een steunpilaar in Halsby’s denken, en het doordringt zelfs zijn professionele theologische werk.

Hij was echt veel meer dan een stereotiepe opwekkingsprediker op wie je indruk zou kunnen maken in Hell Talk.

In zijn boek The Key Difference Between Positive and Liberal Theology stelt hij dat theologie meer gemeen heeft met muziek dan met wiskunde, omdat het niet alleen gaat om het verwerven van kennis, maar ook om persoonlijkheid.

Voor de musicus om een ​​musicus te zijn, en voor hem om een ​​ontmoeting te hebben met de levende God. Halesby stelt dat dit, niet het aanhangen van dogma’s, het belangrijkste verschil is.

In de discussie bleven de politieke opvattingen van Halsby behouden, en hier wordt de problematische situatie bekeken met de ogen van vandaag. Als het gaat om het bepleiten van het gebruik van de doodstraf en positieve propaganda voor het fascisme.

Het verbazingwekkende van Halsby is echter dat het niet uitmaakt waar men theologisch en politiek staat, er zal erkenning en afstand zijn.

Hij was echt veel meer dan een stereotiepe opwekkingsprediker op wie je indruk zou kunnen maken in Hell Talk.

Dus wat mij inspireert met Halsby is geen theologische overeenkomst, ik hou van anderen die veel zullen vinden om het niet mee eens te zijn, omdat hij uitzonderlijk divers is.

Aan de andere kant is zijn karakter en project om uitgebreid na te denken over het religieuze leven en academisch werk. Een voorbeeld hiervan verschijnt precies na het eerder genoemde radioadres waar zijn zwager Sigurd Lund hem vroeg:

‘Praat jij ook zo in het verpleeghuis?’ Natuurlijk zou ik dat niet doen, antwoordde Halsby. ‘Maar daar hebben ze het ook gehoord,’ vervolgde Lundy.

Daarna zou de professor zijn mond hebben gehouden zoals hij deed toen hij zag dat hij een fout had gemaakt.

In plaats van figuurlijk en perceptueel de bustes van anderen neer te halen vanwege hun eigen fouten, kunnen we waarschijnlijk het voorbeeld van Halesby volgen in ons werk.