Het debat over de praktijk van het martelaarschap toont onwetendheid en onenigheid over sleutelconcepten

Dit is een gebied waar het gemakkelijk is om ethiek en recht te mengen.

debat
Dit is het onderwerp van discussie. Meningen in de tekst zijn voor rekening van de auteur.

Onlangs is er een discussie ontstaan ​​over het citeren van praktijken die verband houden met het boek A History of a Semitic World. Hoewel het boek geen wetenschappelijk werk is, is een aspect van het debat of het betrekking heeft op een gemeenschappelijke kern van vereisten voor de praktijk van goed citeren voor alle feitelijke boeken. Dit maakt de discussie ook relevant voor wetenschap en onderzoeksethiek.

Sancties

De controverse laat zien dat er onwetendheid en onenigheid bestaat over basisconcepten zoals plagiaat, bronvermelding en eerlijkheid ten aanzien van het gebruik van andermans werk. Hier bevinden we ons op een gebied waar ethiek en recht gemakkelijk te mengen zijn, waar onderzoeksethiek wordt gecodificeerd door de wet op het gebied van onderzoeksethiek.

Schending van wettelijke verplichtingen kan leiden tot specifieke straffen, zoals straffen, disciplinaire reacties en baanverlies.

Schending van morele normen kan een persoon ernstig schaden in de vorm van reputatie- en reputatieverlies.

Moeilijke vragen kunnen ontstaan ​​wanneer ethische regels in de wet worden opgenomen door zogenaamde “wettelijke normen”, zoals sectie 4 van de Research Ethics Code.

Meer verwijzingen naar “good practices”

Veel kenmerken van gemeenschapsontwikkeling maken het steeds moeilijker om meer algemene regels voor goed gedrag op te leggen. Dit maakt het moeilijk om met een standaard als good practice te werken.

De verwijzing naar goede praktijken verdwijnt echter niet uit de juridische praktijk. In steeds meer wetten wordt verwezen naar “good practice” en ethische professionele normen, en in de jurisprudentie wordt steeds vaker naar deze regels verwezen.

Waar de ethiek in de samenleving versnipperd is, draait de ethiek op volle toeren in wetgeving en jurisprudentie.

We worden geconfronteerd met een duidelijk geval van morele codificatie. De reactie van de gemeenschap betekent dat goede praktijken niet langer veilig buiten de rechtbank om kunnen worden vastgesteld. Dit leidt tot een moreel vacuüm. Wanneer moraal is gecodificeerd, functioneert het niet langer als moraal, omdat mensen meer bezig zijn met grenzen dan met vriendelijk gedrag. Dit levert problemen op voor zowel de wet als de ethiek.

dubbelzinnige concepten

Voor het recht is het probleem in de eerste plaats een kwestie van rechtszekerheid. Code of good practice werkt met vaak ambigue concepten en zonder de harde grenzen die juridische concepten zouden moeten hebben.

Begrippen als eerlijkheid, integriteit, fabricage, plagiaat en goede verwijzingspraktijken zijn geladen met waardeoordelen waar zakelijke en persoonskenmerken gemakkelijk samenvloeien. Dit maakt het gevaarlijk vanuit het oogpunt van juridische zekerheid.

Daarom mogen bij wet vastgestelde regels van goede praktijk niet zo bindend zijn voor rechtbanken als gewone rechtsregels. Ze hebben de status van een zogenaamde “niet-bindende wet”, die van belang kan zijn bij de rechterlijke toetsing.

De juridische betekenis zal afhangen van een nauwkeuriger beoordeling van onder meer de prevalentie en kwaliteit van het gebruik. Het geeft advocaten het laatste woord bij het beoordelen van het juridische belang van ethiek en zal voor velen verschijnen als advocaten die proberen het ethische debat te monopoliseren.

Deugdenethiek is belangrijk

Voor ethiek is de vraag de beste manier om de ethische leegte op te vullen die ontstaat wanneer normen voor goede praktijken gerechtvaardigd zijn.

Vanuit ethisch oogpunt vereist het voldoen aan morele vereisten dat meer mensen meer doen dan alleen hun verplichtingen nakomen. In deze context is deugdethiek belangrijk. Virtue Ethics is open en biedt geen richtlijnen voor het voldoen aan specifieke normen of het bereiken van specifieke doelen.

Het vereist dat het individu ernaar streeft om zich te ontwikkelen en het beste in zichzelf te bereiken. Alleen op deze manier kan men de eis realiseren dat het onderzoek de onderzoeksdeelnemers, verwante groepen of de gemeenschap ten goede komt en schade voorkomt.