Ik heb seksuele intimidatie gemeld. De mannelijke professor verloor zijn baan en een gletsjer

– Als een mannelijke onderzoeker een artikel publiceert met meerdere co-auteurs, kan men gemakkelijk denken dat het uitputtend is en er te veel bij komt kijken. Als een vrouw hetzelfde deed, zou je al snel denken dat ze haar had gevolgd.

Dit is wat Kenneth Rudd zegt. Hij is vice-kanselier van de Noorse Universiteit van Tromsø of the Arctic (UiT) en was de afgelopen acht jaar voorzitter van de commissie voor gendergelijkheid en diversiteit van de universiteit.

Afgelopen herfst nam hij het initiatief om te schieten “Foto van een wetenschapper” Het zou worden getoond op UiT. De film zelf is inmiddels vertoond tijdens de Duurzaamheidsconferentie aan de Universiteit van Bergen (UiB).

In de film worden veel verhalen uit de Verenigde Staten parallel verteld, maar één ding hebben ze gemeen: het gaat over een gebrek aan evenwicht en gendergelijkheid, seksuele intimidatie en de verborgen vooroordelen die het altijd moeilijk maken om een ​​vrouw te zijn in academische wereld.

Waar een koud kreng

– Degenen die een scène maken die het waard is om weg te gooien. Zij zijn degenen die net “haha” hebben gewonnen voor hun onaanvaardbare gedrag als balkongastvrouw.

Dit is wat Jane Wellenbring in de film zegt. Momenteel werkt ze als universitair hoofddocent aan de Stanford University en vertelt ze een verhaal toen ze als jonge onderzoeker betrokken was bij veldstudies op Antarctica. Professor David Marchant was de hoofdonderzoeker die aan de expeditie deelnam. De handen van My Celestial Wellbring waren echt slecht.

– Hij noemt me tussen de andere hoeren. “Ik wilde het gewoon over wetenschap hebben”, zegt Wellenbring.

Maar ze zei niets. En in de film zegt Adam Lewis, die ook naar Antarctica is gegaan, dat hij niet begreep hoe gek Wellenbring was.

Ik wist dat het een stuk vlees tegen je was, maar ik wist niet hoeveel dat voor je zou betekenen, zegt Lewis.

Bekend als seksuele intimidatie in het veld

Lewis stemt ermee in een brief te schrijven wanneer Willenbring besluit een klacht over Marchant in te dienen. Het blijkt dat zij niet de enige is die negatieve ervaringen met hem heeft gehad. Dit wordt ook vermeld in een artikel in een taal Sciencemag​

In de film vertelt een andere vrouw ook over haar ontmoetingen met de professor. Hij werd in 2018 van de Boston University gestuurd. De gletsjer die naar hem is vernoemd, is op Antarctica veranderd.

Seksuele intimidatie vindt plaats tijdens veldwerk.

Lise Øvreås wint. Ze is een professor aan de afdeling Levenswetenschappen aan de Universiteit van Bergen en zit ook aan de Noorse Academie van Wetenschappen.

Gebeurt het of is er hier een generatieverschil?

– Iemand die wratten heeft, is zich meer bewust, en ik wil het geloven Onder de andere # metoo-bewegingen leidde tot Bij Een nu in een periode met Meer focus op sexuele intimidatie. In de film in kwestie werd de vrouw die was lastiggevallen niet gehoord omdat de agressor een belangrijk persoon was voor de universiteit, zowel academisch als financieel. Wanneer de belangrijke mannen met grote macht in de universiteitsomgeving voor een uitdaging staan, kan het moeilijk zijn voor jongere vrouwen die worden lastiggevallen om hun schouders te strekken. Dit Øvreås zegt dat ik het zelf heb gezien.

We willen nultolerantie op conferenties

– Ik denk dat dit een goede film is die zich concentreert op een aantal dingen die je niet altijd beseft. Het is belangrijk om te onthouden dat wij mensen vooroordelen bij ons hebben, en dat er onbedoelde dingen kunnen zijn – het is gewoon onze praktijk, zegt Rudd, en voegt eraan toe:

Ik vind dat deze film door zoveel mogelijk mensen moet worden bekeken.

Hij zegt dat seksuele intimidatie tijdens veldstudies of cruises iets is waar hij niet aan had gedacht. Maar hij heeft zelf op conferenties te maken gehad met seksuele intimidatie, voor het laatst twee jaar geleden.

Het was een incident waarvan we op de hoogte waren, en het zou mogelijk kunnen worden omschreven als seksuele intimidatie. Rudd zegt dat ik van mening ben dat we richtlijnen moeten opstellen voor wat juist gedrag is, en dat een persoon van de conferentie zal worden verwijderd als hij ze verbreekt.

Meet het laboratoriumgebied ’s nachts

Een ander verhaal in de film gaat over vrouwen die aan het werk waren, maar begin jaren negentig namen ze het initiatief om nader te bekijken hoe het was om gendergelijkheid en evenwicht te hebben bij MIT.

Nancy Hopkins vertelt over een teleurstellende bevinding: ten eerste leefde ze als een vrouw dat de mannelijke professor kwam en haar op haar borst nam terwijl ze haar vroeg waar ze aan werkte. Ten tweede werd ontdekt dat ze als hoogleraar totaal andere faciliteiten heeft dan haar mannelijke collega’s. Ze mat het aantal in vierkante meters ’s nachts in verschillende laboratoria.

Ten derde voelde ik me helemaal alleen. Er moet toch iets mis mee zijn, toch? Eindelijk ontmoette ze haar collega en nodigde ze uit voor de lunch. Daar presenteerde ze Hopkins een brief die ze had geschreven.

Dit was het begin van de verandering – en in 1994 werd onder andere de kleuterschool geïntroduceerd op de campus van het Massachusetts Institute of Technology – wat ertoe leidde dat er meer vrouwen op de universiteit kwamen.

Maar tot nu toe hebben de natuurwetenschappelijke vakken het laagste percentage vrouwelijke hoogleraren.

15 procent van het onderwijzend personeel. Het is zo erg, zegt Ophrius, dat het tragisch is.

Eerder zat ze in het decanaat en raakte daarna betrokken bij het ontwikkelen van mentorplannen voor jongere onderzoekers.

Maar we kunnen jonge vrouwen er niet toe brengen de academische wereld te kiezen.

– Degenen die het balkon hosten, is dat omdat ze snel duiken, of omdat ze “geluk” hadden ons te hebben en niet werden lastiggevallen?

– Het zou waarschijnlijk een mengsel zijn. Maar als we er niet in slagen vrouwen te rekruteren, verliezen we de helft van de goede bazen.

Ijsberg

Øvreås is een opname van de ijsberg die in de film wordt genoemd. Het deel boven het waterpeil is visuele intimidatie, bijvoorbeeld ongewenst seksueel gedrag. Maar het grootste deel is wat onzichtbaar is, alles wat er in het geheim gebeurt en elk klein detail dat wordt gezegd of gedaan.

Het is moeilijk te begrijpen, maar om een ​​vrouw uit te sluiten, is er iemand die samen praat en samen reist. Maar dan weet je niet of je de enige bent die het op deze manier weet, met wie moet je dan praten?

In de discussie die volgde op de film, zei Kurt Rice, voorzitter van de Universiteit van Oslo Mitt en voorzitter van de Commissie genderbalans en diversiteit in onderzoek (KiF-commissie), dat om het transparanter en duidelijker te maken wat een gastheer nodig zou hebben krijg een of andere positie. Het zou gemakkelijk zijn om de vrouwen binnen te krijgen.

– En je moet op alle niveaus handelen, zei UiB-rector Margareth Hagen.

17 ambassadeurs

Hagen gaat campagne voeren voor de rector van UiB. Dan krijgen zij en de oppositiekandidaat, Audron Samdal, input van Dorothy Dunkel. Dankel is onderzoeker bij de life sciences divisie en verantwoordelijk voor Day Zero tijdens de SDG-conferentie, waar de film werd vertoond.

Dunkel zei dat ze vorig jaar op de hoogte was van de film tijdens het Bergen International Film Festival (BIFF). Daarna werd haar gevraagd om een ​​inleiding op de film te geven.

Plots gaan de puzzelstukjes in het debat over gendergelijkheid samen. Ik dacht dat ik deze film moest gebruiken voor alles wat hij verdiende, maar het helpt niet als niet iedereen hem samen ziet, zegt Dunkel.

Het heeft nu 17 ambassadeurs bij de faculteit Wiskunde en Natuurwetenschappen, één op een kwart van de afdelingen. Ze zullen discussiegroepen creëren, waarna feedback wordt verzameld en aan de hoofdkandidaten wordt bezorgd.

Het probleem is de cultuur. En wij vrouwen kunnen niet begrijpen dat een nieuwe generatie mannen ons begrijpt, zegt Dunkel.

Ze verwijst naar het gendergelijkheidsproject ‘Gender Act’, dat nu op de hogeschool wordt uitgewerkt.

De vraag is wat een vrouw ongemakkelijk maakt. Als ik met jonge vrouwen praat, vertel ik ze dat ze dit deel van de ijsberg onder het wateroppervlak kunnen voelen.

Een van hen is Erica Madonna, een onderzoeker bij het Perkins Center. Het was 11 februari Internationale Vrouwendag in Onderzoek, en Madonna zei in een gedateerde zaak Bjerknessenteret Speciale pagina’s Hoe kan ze als jonge onderzoeker worden genegeerd. Antwoorden op haar vragen zijn verstrekt aan mannelijke geneeskundestudenten.

Niet alleen tranen van vreugde

Khrono schreef onlangs over ei De misbruikzaak die de Franse elite van Sciences University of Po op zijn kop zette​ Ook in Denemarken staat de beweging voor seksuele intimidatie en seksuele intimidatie weer op de agenda nadat afgelopen herfst honderden mensen een overeenkomst hebben ondertekend. Oproep tegen seksisme op Deense universiteiten​

Seksuele intimidatie wordt nooit als concept gevonden, zegt Nancy Hopkins in de film.

Maar de pesterijen worden gevonden. Dorothy Dunkel zegt dat de film haar trof als onderzoeker en moeder. Jane Wellenberg vertelt over haar dochter: ze zag haar moeder in een laboratoriumjas en ze zei: “Mam, je bent echt een onderzoeker. Ik wil net als jij een onderzoeker worden.”

– Toen huilde ik. Ik zei dat het tranen van vreugde waren. Maar dat was het niet alleen. Ik dacht dat iemand het als afval moest behandelen, want ik heb een wrat.