Leven we in een multiversum?

Voor zover we nu weten, is er één verlengd tijdsblok afgewisseld met biljoenen sterrenstelsels: het is ons universum. Als er andere zijn, hebben we geen overtuigend bewijs van hun bestaan.

Theorieën van kosmologie, kwantumfysica en wetenschapsfilosofie hebben echter enkele problemen die zouden kunnen worden opgelost als onze “alles”-plek niet voor, nou ja, alles was.

Dit betekent niet andere universums zou moeten Bestaande. Maar wat als ze dat deden?

Wat is het universum?

Het moet een simpele vraag zijn om te beantwoorden. Maar verschillende wetenschappelijke velden hebben verschillende meningen genuanceerd over wat het universum is.

Kosmologen kunnen zeggen: Het beschrijft de totale massa van materie (en de afstand daartussen) die in de afgelopen 13,77 miljard jaar langzaam is uitgebreid van een sterk geconcentreerd volume en met de jaren steeds turbulenter wordt.

Het meet nu 93 miljard lichtjaar van rand tot rand, in ieder geval gebaseerd op alle zichtbare (en onzichtbare) dingen die we op de een of andere manier kunnen detecteren. Voorbij die limiet zijn er dingen die we niet kunnen zien, een oneindige ruimte uit het niets of, in het onwaarschijnlijke scenario dat alle ruimte op zichzelf zal buigen, een rondreis terug naar het begin door buitensporig risico Universum.

Als we het echter hebben over kwantumfysica, dan kan het universum verwijzen naar alle velden en hun deeltjes, en hun invloed gecombineerd met elkaar. Als een algemene regel, Het universum (althans het onze) is een gesloten systeem, wat betekent dat u niet plotseling veel energie kunt verliezen of krijgen.

Filosofisch gezien zou het universum een ​​afzonderlijke reeks fundamentele wetten kunnen zijn die het gedrag bepalen van alles wat we waarnemen. Het universum kan worden gedefinieerd door zijn eigen regels die zijn unieke lichtsnelheid bepalen, deeltjes vertellen hoe ze moeten duwen of trekken, of hoe de ruimte uitdijt.

Wat is het multiversum in de kosmologie?

Een eeuw aan astronomische waarnemingen heeft ons veel verteld over de leeftijd, grootte en evolutie van sterrenstelsels en sterren, materie en de vier dimensies die we samenvatten in ruimtetijd.

Eén ding dat we met groot vertrouwen weten, is dat alles wat we nu zien zich in een steeds sneller tempo uitbreidt. Dit suggereert logischerwijs dat het universum, althans waar we in leven, een stuk kleiner was.

(NASA/JPL)

In theorie zouden we alle materie uit het universum kunnen duwen tot een punt waar concentratie van energie atomen reduceert tot een soep van eenvoudiger deeltjes en krachten combineren totdat we ze niet meer kunnen scheiden. Iets minder? Grote schouderlift.

Als we het zogenaamde cyclische model van de kosmologie volgen, is het oorspronkelijke universum ons op de een of andere manier voorgegaan. Het kan vrijwel hetzelfde zijn, alleen dat het voor ons in omgekeerde richting gaat, in de loop van de tijd krimpt tot een gefocust punt om om de een of andere reden terug te stuiteren. Voor altijd spelend, kunnen we ons voorstellen dat de universums in kwestie heen en weer stuiteren in het eindeloze jojo-effect van groei en ineenstorting.

Of als we kiezen voor wat bekend staat als Volgens het periodiek model, universums breiden zich uit over miljarden en miljarden jaren totdat hun koude, puntachtige deeltjes zich verspreiden. Voor alle wiskundige doeleinden ziet en werkt alles als een geheel nieuw universum.

Als je ze niet leuk vindt, bestaat de mogelijkheid dat ons universum een ​​wit gat is, het hypothetische einde van een zwart gat uit een ander universum. Wat logisch zou kunnen betekenen zwarte gaten In onze wereld kan iedereen ouders zijn en nieuwe universums beginnen als een kosmische amoebe.

Wat is het multiversum in de kwantumfysica?

Aan het begin van de vorige eeuw ontdekten natuurkundigen theorieën die materie beschrijven als kleine dingen die maar de helft van het verhaal vertellen. De andere helft is dat materie zich gedraagt ​​alsof het ook golffuncties heeft.

Wat deze dubbele realiteit precies inhoudt, staat nog ter discussie, maar beschrijft vanuit wiskundig perspectief het ontstaan ​​en de ondergang van het kansspel. Zoals je kunt zien, is waarschijnlijkheid ingebouwd in hetzelfde mechanisme dat de tandwielen vormt van een universum zoals de rest van ons.

Dit is natuurlijk niet onze dagelijkse ervaring als enorme groepen atomen. Wanneer we een kubus van deeltjes, een raket genaamd, naar de maan Als er 300.000 kilometer voorbij zijn, gooien we de dobbelstenen niet. Men kan vertrouwen op klassieke natuurkunde die zo oud is als de zonsopgang van morgen.

Maar hoe dichter we bij een gebied of tijd komen, hoe meer we moeten letten op het mogelijke meetbereik dat we kunnen vinden.

Dit toeval is niet het resultaat van dingen die we niet weten, maar eerder omdat het universum zelf nog geen beslissing heeft genomen. En er is niets in de kwantummechanica dat deze overgang verklaart, waardoor we ons kunnen voorstellen wat het betekent.

ik zonder 1957 doctoraatsthesisAmerikaanse natuurkundige Hugh Everett Hij suggereerde dat het scala aan mogelijkheden voor elkaar heel reëel is, realiteiten vertegenwoordigen, afzonderlijke universums, zo je wilt, zoals degene die we allemaal kennen.

Wat doet het universum hierin? Interpretatie van vele werelden Het verschil is hoe elke golf zich verhoudt tot een bepaalde meting van andere golven, een fenomeen dat we noemen wirwar.

Wat ‘wij’ betekent en waarom ‘we ons’ verstrikt voelen in golven boven elkaar, is op de een of andere manier onduidelijk. Het geeft een groter probleem Ontdek.

Wat is het multiversum in de filosofie?

Een van de meest fundamentele aannames in de wetenschap is dat wat je moeder je ook vertelt, je niet speciaal bent. noch enig ander persoon, of onze planeetOf bij uitbreiding, ons universum.

Hoewel er van tijd tot tijd zeldzame gebeurtenissen plaatsvinden, beantwoorden we de grote vragen niet met ‘het is net gebeurd’.

Dus waarom lijkt ons universum? Alleen het recht om te betalen en in te trekken Waardoor niet alleen deeltjes kunnen verschijnen, maar ook lang genoeg bevriest zodat atomen complexe chemie kunnen ondergaan om denkende geesten zoals de onze te produceren?

Filosofisch gezien is het antropische principe (of principes, aangezien er veel verschillende manieren zijn om het idee te rollen) suggereert dat we het terug kunnen draaien. Zonder deze omstandigheden zouden er geen gedachten zijn ontstaan ​​om de plotselinge gebeurtenis te evalueren.

Als het enkele universum vroeg op een lenteochtend “zo zou zijn gebeurd”, zou dat een groot toeval zijn. Eigenlijk te groot.

Maar als er oneindige universums zijn, met oneindige combinaties van duwende en trekkende krachten, zal iemand onvermijdelijk de geest beroeren die niet anders kan dan vragen: “Maken we deel uit van een multiversum?”

Zullen we ooit andere universums ontdekken?

Aangezien de definitie van het universum berust op een soort fysieke omheining die de beïnvloedende factoren gescheiden houdt, is het moeilijk voor te stellen hoe we het bestaan ​​van een broer van ons universum kunnen waarnemen. Als we dat zouden doen, zouden we het toch net zo goed als een verlengstuk van ons universum kunnen zien.

Er kunnen echter enkele trucs zijn die u kunt bekijken.

Elk experiment om iemand te vinden, moet vertrouwen op een “hek” met gaten erin waardoor deeltjes of energie kunnen binnensijpelen, in plaats daarvan deze lenteof weg van hem. Of, in het geval van de universa in ons verleden, enorme gebeurtenissen die genoeg littekens hebben achtergelaten die zelfs een wedergeboorte niet kan uitwissen.

Tot nu toe hebben we nog steeds geen goede reden om aan te nemen dat onze projectie van alles niet uniek is. Omdat we nog steeds aan het leren zijn hoe ons universum werkt, kunnen de huidige hiaten in de natuurkunde worden opgevuld zonder dat we ons een andere realiteit dan de onze hoeven voor te stellen.

In talloze andere versies van dit artikel, verspreid over het multiversum, kan de vraag of we alleen zijn misschien een ander antwoord hebben.

Feitelijke beoordelingen tonen aan dat alle interpretaties correct en relevant zijn op het moment van publicatie. Tekst en afbeeldingen kunnen worden gewijzigd, verwijderd of toegevoegd als een redactionele beslissing om de informatie up-to-date te houden.