“Løpe ulv” door Kerstin Ekman – recensies en aanbevelingen

Een oude visser staart uit het raam naar de kleine marsepeingroene caravan die hij bij het bos heeft gezien. Het is winter, grijze verlichting. Dan ziet hij een wolf.

Hij heeft eerder wolven gezien, hij heeft wolven vrijgelaten, maar deze keer zoeken Hij is de wolf. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn

Een van de rode draden door het schrijven van Christine Ekman is duidelijk groen. Tenminste in de boeken die ik heb gelezen; Ik raakte verslaafd aan dit onafhankelijke auteurschap van verschillende boeken nadat de misdaad voor het eerst aan het licht kwam in 1959.

In Løpe Ulv wordt de hechte relatie met de natuur geïntensiveerd. Er is iets scherps in de geschiedenis.

wolf en bos

Ulf (!) is een jager sinds hij zijn eerste konijn schoot toen hij 12 jaar oud was. Hij is gevestigd in Halsingland en is een zeer gerespecteerde kapitein van het vissersteam. Voor zijn pensionering werkte hij bij Staatsbosbeheer waar hij goed werk deed.

Maar toen hij in de 70 was, had hij een probleem met zijn hart, in dubbele zin: we hebben het over angina en onbehagen over zijn levenswerk.

Opnemen had het ding kunnen zijn. Grote machines scheurden alles van de wortels, chemicaliën verhinderden dat het loofbos weer verscheen en het was het sparrenbos dat vrucht droeg. Hoe kan hij blind zijn? Zowel “vader” als grootvader hadden gemengde stekken van bomen en hadden bossen met meerdere leeftijden. Hij dacht dat hij zelf aan de kant van de toekomst stond, of meende hij dat echt?

wolf en wolf

Dan is er de wolf. In het jachtteam is hij het “gevreesde beest” dat schapen doodt. Maar nu heb ik Ulf Aanduiding De wolf noemde hem “Høgbein”.

De wolf is thuis in het bos. Zelf is hij een buitenstaander als hij in de caravan zit, hoeveel papier hij ook heeft dat hij boseigenaar is. Ulf haalt zijn jachtdagboek tevoorschijn en ziet dat hij dieren alleen als prooi beschrijft.

Ulf verkeert in een crisis. Zijn vrouw, Inga, kijkt hem aan met de woorden: “Ik heb haar alleen bij moeders gezien.” Ze hebben een gemeenschappelijke zorg dat de zomer erg heet is en er veel bosbranden zijn.

Krim-puzzels en andere knooppunten

“Løpe ulv” is een eenvoudig verhaal over zelfonderzoek. Maar Ekman weeft een complex web van moeilijke vragen en dilemma’s in deze beknopte Weasel-roman van minder dan tweehonderd pagina’s.

Het gemakkelijkste is eigenlijk het misdaadmysterie dat ver in het boek vanaf de zijlijn komt. Ekman-experts zullen weten dat de schrijfster voortdurend terugkeert naar het genre waarin ze voor het eerst verscheen.

Het wordt nog erger als wolven en mensen elkaars levensonderhoud bedreigen.

De auteur deelt zijn verhaal zo op dat het boeiend is van de eerste tot de laatste pagina.

Ekman!

Het is goed, het is heel goed. Maar wat Kristen Ekman echt een geweldige auteur maakt, gaat eigenlijk over twee dingen:

Een daarvan is haar kennis van de natuur. Ekman heeft veel inzicht in planten, dieren, seizoenen en cycli. De lezer ziet het: de wolf die in de winter in de sneeuw plast. In het voorjaar kleurt de rivier geel.

De tweede is de taal, die ook specifiek is voor de mensenwereld. Als de wijze Inga de man hoort zeggen “iedereen die je hebt vermoord” in plaats van “alles wat je hebt neergeschoten”, begrijpt ze wat er aan de hand is met de oude man met smalle lippen. De auteur heeft genoeg stukjes informatie, maar niet te veel.

Ekman is geen romanticus. Schapen en wolven, jacht en prooi, bos en bosbeheer: er moet een balans zijn. Discreet verwijst de auteur naar kennis en inlevingsvermogen.

Het is niet verrassend dat “Lobby Olive” genomineerd was voor een literatuurprijs van de Scandinavian Council.

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n leuke roman over klimaat en milieu heb gelezen.