Ook is er een recensie, N. White

Regie: Naomi White | 26 minuten | documentaire

Teledoc Campus geeft jonge regisseurs en producenten de kans om te experimenteren met korte documentaires. In dit kader maakte Naomi White ‘Als ik zelf de zon ben’ (2023). Centraal in het verhaal staat klassiek pianist Djoa Muruvelli (Amsterdam, 1998), die haar weg heeft gevonden in de traditioneel witte wereld van de klassieke muziek.

Met ooit scholieren op de pianomat, werd ‘verliefd’ ooit als klassieke muziek beschouwd. Zo kijkt Djoa Mruivili terug op haar middelbare schooltijd. Later werden er audities gehouden op het conservatorium en werden er meestal meer tests gedaan met hoe je andere dingen moest doen.

Dit laatste woord is concreet, zoals in Mroivili, een jonge kleur, die begint voor extra intelligentie en wat ander publiek. De blikken van de aanwezigen, variërend van kritiek tot bewondering en bewondering, maken haar zwakke positie duidelijk. Ik voel mij erg ongemakkelijk als ik wordt blootgesteld aan ongemakkelijke vragen en onbeschoft gedrag.

Kwetsbaarheid weerhoudt Mroivili Het is niet mogelijk om over beladen onderupten te strooien. Zo wordt verteld over de Wereldtentoonstelling van 1883 op het Museumplein in Amsterdam, waar ook mannen uit de Nederlandse kolonie werden tentoongesteld. Niet lang daarna opende het Concertgebouw zijn deuren. Daarom vroegen ze zich af: is er een overeenkomst tussen het Wereldtentoons-verhaal uit het verleden en de klassieke muziekprogrammering van nu?

De pianisten bespraken ook het dilemma, zoals ze ook zeiden: as ze wordt uigennodigd voor eventsen als de Black Achievement Month (het festival dat ook tot doel heeft mannen met Afrikaans talent te schenken). Aan de ene kant verhoogde het haar zichtbaarheid, maar aan de andere kant werd ze weer in de kooi tegengehouden. Een “Dan heb ik geen fan van wat ik ermee moet doen”, dus ik denk van niet.

Er is veel belangstelling voor de video die je in deze film wilt zien. Hoewel de stoorzender erg goed is, is het mogelijk om zachte woorden te hebben. Wilt u uw microfoon gebruiken om met uw muziekconsole te communiceren? Hoe zou het systeem eruit moeten zien in een conservatieve klassieke muziektraditie? Wat is nu de concrete visie van Mrvili op diversiteit en inclusiviteit in de kunst? Alle gestelde vragen zijn voor u beschikbaar.

‘Als ik zelf de zon ben’ gaat over Djuwa Mroivili, een gekleurde pianist die kan manoeuvreren in de conservatieve wereld van de klassieke muziek. Deze korte documentaire laat je nadenken over wat zichtbaarheid betekent als het gaat om ongelijke machtsverhoudingen. Ze zijn gemaakt in een stijl geïnspireerd op het opgravingsthema, maar waren beter dan overlappend en over het gebeeldhouwde oppervlak heen.

Esther Schorm

Onderscheiding: 2,5

Speciale vertoning: Nederlands Film Festival 2023
Uitzending: 9 oktober 2023, NTR