Over het samenvoegen van notities • ballade.no

De tekst is een bijdrage aan het debat over de plaats van de muziek van de notatie in instellingen, artistieke kenmerken en diversiteit. Links naar discussieposts zijn te vinden in de tekst hieronder hier en in de linkermarge, onder “Related Topics”.

Geschreven door Dagvin Koch, componist

John Ovend Ness moet zijn relatie jaar na jaar herhalen Ik spreek voor hem. Als kunstenaar heeft hij de integriteit en de moed om de tijdgeest in vraag te stellen.

Ik beschouw Nice niet als een kritiek op Borealis, maar hij gebruikt het festival als een voorbeeld van wat hij ziet als een algemene trend binnen muziekfestivals en nieuwe instellingen die voornamelijk door componisten en artiesten zijn opgericht en waar deze geleidelijk ondervertegenwoordigd waren. De kritiek gaat dus over een trend, niet over het Borealis-festival zelf.

Ness merkt op dat zijn bijdrage is besproken in besloten Facebook-groepen. De betrokken groepen zijn Componisten in Noorwegen En de nieuwe zustergroep Componisten. Als een van de ambtenaren van de eerste groep heb ik actief deelgenomen aan de discussies. De groep omarmt een enorme hoeveelheid muzikale creativiteit, aangezien niet iedereen de retoriek achter de reflecties van Nice kent.

Bij het benaderen van de tekst is het eerste gebod om te proberen en te begrijpen Hoe weet een schrijver wat hij denkt te weten (epistemologie). Wat wordt er toegevoegd aan de term muziek van punten? Ik vatte het op als iets dat alleen iemand zou weten, en dus moest ik nadenken over hoe ik voor mezelf weet wat ik denk te weten.

Een mogelijke definitie van gesneden muziek (wat serieuze hedendaagse muziek wordt genoemd) is muziek die ook een esthetische waarde heeft die verder gaat dan de uitkomst van geluid. Over het algemeen is vaardigheid in het beoordelen van lezen, als iets meer dan alleen instructies over wat te bedienen, niet wijdverbreid. Men kan tegenwoordig geen verre resultaat bereiken als hij niet één opname of opname bijvoegt antropomorf.

Als men de lange en brede traditie kent waartoe we behoren, betekent ‘empirisch’ heel eenvoudig dat men met een formeel probleem werkt, of helemaal aan het andere uiterste, met de post-Fluxus fantasierijke bewegingskunst. Gevestigde experimenten moeten, net als experimenten in de wetenschap, verschillen van ervaringen uit het verleden. Ik ben het met Jon Øivind eens dat de tijd om te experimenteren met artistieke muziek voorbij is, en dat innovaties eerder “een innovatie dan een experiment” zijn.

Kwaliteitsnormen zijn relatief. Alles is even correct en daarom onverschillig.

Het is een kwestie van evolutie, geen revolutie. In deze context vreest Trond Reinholdtsen dat zijn idiomatische ideeën als beoefenaar de weg naar meer visionaire en empirische perspectieven zullen blokkeren. Het is verleidelijk om daar uit te leggen dat de oplossing een vorm van gecoördineerde tabula rasa is.

Diversiteit, die de democratisering van de kunst wordt genoemd, met behulp van context (het esthetische ondersteuningswiel), moet kunst een inhoud geven die er niet in zit. Kwaliteitsnormen zijn relatief. Alles is even correct en daarom onverschillig. De voetsteunen zijn als het ware gelijk aan Rembrandt.

Als componist werk ik binnen een breed scala aan stilistiek. Ik heb onlangs een muziekstuk geschreven voor het Cikada RBK Trio. 33 jaar lang heb ik akoestische ontwerpen gemaakt voor verschillende kunstinstallaties, onder meer bij Henie Onstad Kunstsenter. Nu werk ik onder andere aan het eerste project voor een muziektheater. En hier werd onlangs de informatiemuziek die ik maakte met de Duitse componist Andreas Rohrig gebruikt voor een populaire kookshow op de Duitse SAT1. Vier verschillende projecten vertrouwen op geluid om verschillende doelen te bereiken. Muziek die geen goedkeuring van een curator nodig heeft van een nieuw muziekfestival, is logisch.

Noorwegen is het land van Slarafinland Waar bouwvakkers in Oost-Europa voor lage lonen culturele gebouwen bouwen, kunnen legioenen van ons allemaal kunstenaars genieten van dure glazen en voedsel van hoge kwaliteit, terwijl ze praten over het boek dat ze nooit zullen schrijven, een vult de verlichte leegte van de post-verlichting met de politiek van autoritaire identiteit, kruispunt en ontwaken. Daarom wordt de tijdgeest gemakkelijk geschonden.

De post van John Ovend Ness bevat een warm gevoel voor humor. Humor is een geweldige manier om ernst te bereiken. Helaas houdt de tijdgeest niet van humor, aangezien het de individuele ‘veilige ruimte’ bedreigt. Helen Blockroose en James Lindsay schrijven over de achtergronden van identiteitspolitiek in het boek met het onderschrift. Satirische theorieën: hoe de subsidie ​​van activisten alles maakte over ras, geslacht en identiteit – en waarom het iedereen pijn doet (2020).

Kunsthistorica Camille Paglia merkt op dat de materiële degeneratie die veel westerse samenlevingen kenmerkt, historisch gezien een teken is van het uiteenvallen van de cultuur. Welke Eric Locke schreef op 5 mei in Minerva: Het antwoord op de vraag [hvorvidt woke-kulturen er så ille] Helaas, ja ; Waakzaamheid is slecht omdat het autoritair, anti-liberaal en reactionair is. “

Dat is waarom ik denk dat muziek is gesneden, Wat een ongekende historische visie, technische kennis en vakmanschap vereist, is belangrijker dan ooit.

Middelen:
Paglia, Camille. Seksuele figuren: kunst en onderscheidingsvermogen van Nefertiti tot Emily Dickinson. Londen: Yale Nota Penny. 2001 (1990)
Locke, Eric. De Woke-cultuur is autoritair – en alle liberalen moeten ertegen vechten. Oslo: Minerva (2021)