Recensie: Oddworld: Soulstorm – Gamer.no

Het ziet er later misschien niet zo uit, maar eind jaren negentig was de Oddworld-serie een van de grootste trekpleisters van de originele PlayStation-console. De kern van de serie is Abby, een lid van de Blue Family, die zijn race heeft gered van corrupte industrieleiders en felle dodelijke vallen in een groot aantal games.

Abe is nu terug en als een van de eerste grote games op PlayStation 5, zijn er veel verwachtingen van wat Oddworld: Soulstorm te bieden heeft. Helaas zijn er maar een paar ontmoet.

De magie breekt

Maar het begint niet al te slecht, wanneer een aantal heerlijke tussenliggende reeksen uit de eerste seconde aan je worden gepresenteerd als een hint van plezier voor wat je later in het spel te wachten staat. Oddworld: Soulstorm introduceert een nieuwe interpretatie van Oddworld: Abe’s Exoddus uit 1998, maar verschilt aanzienlijk van het originele spel na het beginpunt van het verhaal. Dit betekent dat Abe en 300 van zijn soortgenoten net zijn ontsnapt uit gevangenschap en slavernij bij RuptureFarms, en nu moeten ze uitzoeken hoe ze de grote en spookachtige wereld van Mudos kunnen overleven.

Vanaf nu zijn de bungelende plotpunten min of meer hetzelfde als in 1998, maar het pad dat je onderweg volgt is totaal anders. Dit betekent gloednieuwe mediumsequenties, nieuwe trainingssessies en een algehele gloednieuwe game-ervaring.

Als een spel dat zich echt bezighoudt met thema’s als slavernij en genocide, klinkt Soulstorm als weinig boventonen, terwijl de personages kleurrijk, charmant en vermakelijk zijn. Dit zorgt voor een bizar geheel aangezien het verhaal constant probeert te hinten naar de duistere thema’s en gruwelijke lotsbestemmingen die Abby en zijn metgezellen hebben doorstaan, terwijl de belachelijke stemacteurs en domme erudiet vrijuit stromen.

En het werkt op een vreemde manier. Ik hoop alleen dat er meer van was. De tussenliggende reeksen die de verschillende niveaus aan elkaar naaien zijn uitzonderlijk mooi en hebben een aantal interessante wendingen, maar er zijn er maar heel weinig. In plaats daarvan wordt een deel van de actie verteld door middel van enigszins slappe gesprekken binnen elk niveau, en het heeft gewoon niet dezelfde swing. Het is traag, stijf en over het algemeen voelt het gewoon een beetje aan naar “Ouderwets.”

Diverse toolbox

Hetzelfde geldt voor veel van wat er ook gebeurt tijdens een cruise door in totaal 17 borden waaruit het spel bestaat. De levels tot nu toe hebben het voltooide ontwerp en de gereedschapskist die je moet gebruiken wordt steeds groter, maar de ervaring voelt meteen ouderwets aan. In voor-en tegenspoed.

De game is in feite een platformgame met stealth-, strategie- en puzzelelementen, maar je doet veel hetzelfde als in de originele game. Dit betekent rennen door 2D- en halfdimensionale omgevingen, vrienden van het genre bevrijden, voorbij vijanden infiltreren en langs obstakels springen. Abe kan ook telepathische vaardigheden gebruiken om andere wezens die hij onderweg tegenkomt te besturen, en bovendien heeft het spel nu ook een ingebouwd “crafting” -systeem.

Dit alles bij elkaar geeft de speler een aantal oplossingen om de verschillende uitdagingen van elk bord het hoofd te bieden. Vijanden en vallen zijn vaak erg dodelijk, vandaar dat een van hen dodelijk is Nodig hebben Om deze tools te gebruiken om de weg vooruit te vinden. Onderweg word je beloond voor het werven van volgers, het ontdekken van snelkoppelingen en het kiezen van kleurgecodeerde sleutels, en al met al is er hier veel grote nostalgie te vinden.

Het voelt ouderwets aan in termen van goed en slecht.

Die geheime gebieden werden gemarkeerd met weinig tamtam en de boodschap “Geheim gebied gevonden!” In hoofdletters, het doet mijn oude dagen huiveren.

Verkeerd veilingtype

In feite is het gebruik van de verschillende systemen helaas een heel ander verhaal. Ten eerste reageert het spel niet, met strikte controles en een compleet gebrek aan “multitasking”. Een aap kan maar één ding tegelijk doen, dus als je bijvoorbeeld vijanden het zwijgen oplegt of naar bronnen in de prullenbak zoekt, moet je misschien helemaal stoppen en een halve seconde wachten voordat je het volgende kunt doen.

Sommige uitdagingen zijn zo opgezet dat je het een beetje in je eigen tempo kunt doen, terwijl je soms onder druk staat van tijdwaarnemers, assistenten en tegenstanders. En wat u ook doet, u zult zich nooit zo toegankelijk en comfortabel voelen als u wilt. Alles lijkt erg lang te duren, en dit leidt gaandeweg tot veel onnodige sterfgevallen.

De AI is ook een grote aap, waar vijanden vast komen te zitten, handlangers die zich niet verbergen als ze dat worden verteld, en een hele reeks andere kleine en grote problemen.

Oddworld-spellen zijn altijd het punt van vallen en opstaan ​​geweest, maar hier is er veel van de verkeerde soort fouten. De game is misschien moeilijk, maar als mijn mislukte pogingen te wijten zijn aan toevalligheden, slechte codering en traagheid van de kant van de game, voelt dat niet goed.

Veel frustratie

De meeste cursussen zijn ook behoorlijk lang, met elk meer dan een uur en veel van dezelfde taken zijn verspreid. Op een gegeven moment moet je bijvoorbeeld tien verschillende uitdagingen achter elkaar overwinnen, allemaal met dezelfde vijanden en dezelfde probleemoplossende vorm.

Het spel lost een aantal van dit soort verwikkelingen op door de speler enige keuzevrijheid te geven over waar ze van kunnen worden ‘gemaakt’ en de mogelijkheid om strategisch assistenten te plaatsen die kunnen helpen in de strijd, maar het grote plezier van het spel komt maar één keer naar voren. een tijdje. Het is dus erg leuk om Abby te zijn in 2021, maar dat zal zeer zeldzaam zijn.

In plaats van te lachen om charmante personages en verwonderd aan hun baard te krabben over een flexibele puzzel, breng je veel tijd door met het spelen van Soulstorm en ben je gefrustreerd over waarom dit niet de beste is. Je kunt je afvragen waarom de eisen aan nauwkeurigheid en timing soms hoog zijn, terwijl de besturing in het begin zo zwak is. De ontwikkelaars hebben onderweg tenminste iets verkeerd gedaan, en het is jammer dat ze niet de tijd of het vermogen hadden om het beter te repareren.

conclusie

Het is bijna paradoxaal dat dit een van de eerste grote PlayStation 5-games is, terwijl Oddworld Soulstorm een ​​van de oudste games is die ik in lange tijd heb gespeeld. De ontwikkelaars doen veel goed door voor de rare en unieke stijl van de originele games te zorgen, maar ze doen het niet veel om zich aan te passen aan het moderne gameklimaat van vandaag.

Dit betekent dat het mooi en nostalgisch is om in deze interpretatie van Abby’s onzichtbare wezen te duiken. De personages zijn charmant, je hebt heel veel tools om mee te spelen en het verhaal neemt gaandeweg een aantal spannende wendingen, maar dat is bijna alles wat je krijgt.

Anders dan dat, is dit een vreselijk ongelijke ervaring, met alles van controle en AI-einde tot lengte en variëteit vaak ondermaats. Zowel vijanden als bondgenoten doen veel vreemde dingen, en met ongewenste onnauwkeurige controle lijd je uiteindelijk door de vele, vele botsingen in het spel.

Het feit dat je verschillende tools kunt maken en je volgers kunt bevelen om te helpen, is een mooie ontwikkeling, maar je voelt bijna nooit enige controle over wat er gebeurt als de Honderd-en-een als eerste tevoorschijn komt. Ik weet hoe ik uitdagende spellen moet waarderen, maar als het meestal gaat om geluk en subtiliteit die je echt niet hebt, kan het gemakkelijk zijn om ontmoedigd te raken.

Als elke beurt te lang is opgedeeld, is het moeilijk om op de juiste manier deel te nemen aan Abbie’s nieuwste uitje. En dat is jammer, want een interessant mysterie en een kijkje op de loer liggen hier ergens in de diepte.

Oddworld: Soulstorm is beschikbaar op Windows, PlayStation 4 en PlayStation 5 (getest). PlayStation Plus-abonnees kunnen de game gratis beveiligen tot april 2021. Voor consolegames die zich beter aanpassen aan het huidige gameklimaat, kunnen we aanbevelen Crash Bandicoot 4: het wordt tijd En de 2016 editie van Ratchet & Clank​