Referentiezone en biodiversiteit – Hills Bergen

Het deelreferentiegebied zegt iets over de verdeling van de meetresultaten bij gezonde mensen. In de medische biochemie staat het referentiebereik traditioneel voor 95% centraal in meetresultaten, gedefinieerd door een lagere referentiegrens (2,5 procent) en een hogere referentiegrens (97,5 procent). Soms wordt alleen een referentiedrempel gebruikt, die 2,5 of 97,5 procent kan zijn, en misschien 5 of 95 procent. Verschillende bevolkingsgroepen hebben mogelijk hun referentiegebied nodig, bijvoorbeeld afhankelijk van geslacht, leeftijd, zwangerschap of etniciteit.

Referentiegebieden zijn erg handig, maar ze hebben wel hun beperkingen. Het is bijvoorbeeld gemakkelijk te geloven dat de meetresultaten normaal verdeeld zijn, met een piek in het midden van het referentiegebied. Dit hoeft niet het geval te zijn. Een voorbeeld is s-ALAT, waar het referentiebereik voor mannen 10-70 U / L is volgens het NORIP Northern Reference Interval Project, maar het gemiddelde voor mannen vermeld voor NORIP was 23 eenheden / L.

Een ander probleem kan zich voordoen bij het gebruik van referentiegrenzen als werkgrenzen (drempelwaarden) om onderscheid te maken tussen gezonde en zieke mensen. Dan zal er een verkeerde classificatie plaatsvinden. Sommige gezonde gastheren worden geclassificeerd als ziek (vals-positief) en sommige zieke gastheren kunnen worden geclassificeerd als gezond (vals-negatief). We zullen dit probleem nader bekijken.

Gezonde individuen kunnen verschillende testresultaten hebben

Er is een kans van 5% dat een gezond persoon een testresultaat zal hebben buiten het referentiebereik. Als er twee analyses nodig zijn, is er een kans van 2 – 90% (95%) dat beide testresultaten binnen het referentiebereik vallen, en deze kans daalt tot (95%) 10 »60% voor tien analyses. Als men tien analyses maakt, is er een kans van 40% dat een van de antwoorden buiten de referentiezone valt, ook als de patiënt verder gezond is. (Dit veronderstelt dat de testresultaten onafhankelijk van elkaar zijn en dat het referentiegebied correct is voor de populatie waartoe de persoon behoort.)

Aan de andere kant is het onwaarschijnlijk dat gezonde mensen totaal verschillende testresultaten hebben. Als de meetresultaten normaal worden verdeeld, zijn de referentielimieten ± 2 standaarddeviatie (SD) van de gemiddelde waarde en 99,7% binnen 3 SD van de gemiddelde waarde. Met andere woorden: hoe scheef het testresultaat ten opzichte van het referentiegebied, hoe waarschijnlijker het is dat het een uitdrukking geeft van het ziekteproces van de patiënt.

Mensen die ziek zijn, kunnen normale testresultaten hebben

Het referentieveld zegt niets over het gebruikelijke meetresultaat van de patiënt. Idealiter is er geen overlap tussen de meetresultaten bij gezonde en zieke mensen, zoals links in onderstaande figuur te zien is (a = gezond, b = ziek). Vaak is er meer of minder overlap, zoals te zien is in de figuur hiernaast. Dan zullen sommige patiënten testresultaten hebben in het referentiegebied.

Referentiegrenzen als bedrijfsgrenzen?

Als analyse voor een specifiek doel moet worden gebruikt, zijn benchmarks zelden de beste grenzen voor procedures. In de ideale positie (aan de linkerkant) is er een ideale werkgrens die geen verkeerde classificaties, fout-positieven of fout-negatieven oplevert. Deze ideale proceduregrens verschilt noodzakelijkerwijs van de referentiegrenzen, die per definitie vals-positieven opleveren (2,5% van de gezonde proefpersonen staat aan de “verkeerde kant” van de referentiegrens).

Als gezonde en zieke mensen elkaar overlappen (rechts), zullen er ook fout-negatieven zijn, d.w.z. patiënten met testresultaten binnen het referentiegebied. Dan komt er geen einde aan de perfecte actie en zal er een afweging zijn tussen de belangrijkste dingen die moeten worden vermeden: valse positieven of valse negatieven. In principe is het onwaarschijnlijk dat een “optimale” actiegrenzen overeenkomt met de referentielimiet.

Deze bezwaren zijn alleen van toepassing als het testresultaat wordt beoordeeld voor een specifiek doel dat zakelijke grenzen heeft vastgesteld. Als het doel minder gedefinieerd is of als er geen goede zakelijke grenzen zijn, dan kan men nog steeds denken aan het gebruik van referentiegrenzen als een soort onbepaalde actiegrens.

Biologisch verschil

Biologische variatie is het verschil in de concentratie van een enkele component in vivo. We maken onderscheid tussen verschil tussen verschillende individuen (verschil tussen individuen) en verschil in hetzelfde individu (variatie binnen een individu). Verschil tussen individuen vormt de basis van het referentieveld, terwijl kennis van verschillen tussen individuen nuttig kan zijn om resultaten van meerdere tests van dezelfde patiënt te vergelijken.

De biologische analyse van verschillende componenten is vermeld in analysikten.no. Het verschil wordt uitgedrukt als CV = standaarddeviatie / gemiddelde en wordt toegepast voor een periode van dagen tot weken. Praten is een essentieel onderdeel van onzekerheid.

NB! De meeste onderzoeken naar biodiversiteit worden uitgevoerd op gezonde proefpersonen en kunnen niet gemakkelijk worden overgedragen op patiënten.