Rendieren in crisis en Lynn verdienen betere antwoorden

Na de vragen die Laine Britten Aucross in haar post had gesteld, volgde ze met grote belangstelling de discussie. Maar ik denk niet dat ze reden heeft om tevreden te zijn met de antwoorden. Geen verstandig persoon zou nee zeggen tegen het bezitten van een levensvatbare rendierkudde. De lijn van Britten O’Churst vraagt ​​om verantwoordelijkheid, maar vraagt ​​hoogstwaarschijnlijk om de praktische consequenties van de verantwoordelijkheid van politici.

de antwoorden

De Centrumpartij antwoordt dat ze geen specifieke invloed hebben, maar werken aan het koesteren van de hulpbronnen, inclusief de wilde rendieren. Venstre en SV noemen beide een aantal algemene redenen om wilde rendieren te benadrukken en enkele behandelingen die al bekend zijn, maar komen ook met enkele vreemde berichten die naast het probleem staan. We hebben het over wilde rendieren in het nationale parkgebied. Er is een verbod op het bouwen van hutten in het gebied van het nationale park (behalve voor de ongelukkige verbouwing van Snøheim).

Cabinebouw buiten het gebied is een heel andere zaak en het is ronduit verkeerd om de cabinebouw in Oppdal als reden voor de huidige situatie aan te wijzen. En er is een restrictief beleid, een verbod op autoverkeer, etc. Dit alles in het beheerplan van vandaag. We bevinden ons vandaag de dag nog steeds in een staat van crisis. Hoel/Dale wijst op twee hoofdfactoren: verkeersopstoppingen en verwijst dan in het bijzonder naar Musk-toerisme. Het grote verkeer heeft waarschijnlijk gelijk, maar in het geval van Musk-toerisme is het direct verkeerd. Ik zal hier later in mijn bericht iets over schrijven. Geen van de berichten raakt de kern van het probleem.

Modus van vandaag

Gedurende vele jaren hebben we een grote spreiding van het verkeer in het gebied van het nationale park gehad en het neemt toe. Daar bestaat weinig twijfel over. Het ministerie van Milieu en het Noorse Milieuagentschap hebben de zaken nog erger gemaakt door Snøheim weer aan het werk te laten gaan en vooral door met behulp van busverkeer een verkeersstroom in het gebied te creëren. (DNT heeft tenslotte goede lobby’s).

En dan heb je vervoer geregeld met begeleide muskustochten en een paar paardrijtochten. Maar het is maar een klein deel. De laatste groep is echter – geheel ten onrechte – altijd het onderwerp geweest van beschuldigingen en beperkingen. Het georganiseerde verkeer is aangepakt, omdat de Noorse regering en de politieke omgeving nooit bereid zijn geweest de echt grote oorzaak van het grote, verspreide verkeer en de wilde rendieroproer in Dovrefjell aan te pakken:

Publiekrecht

Niemand durft de heiligste koe van Noorwegen te slachten. En dat laatste is een eigenaardig Noors fenomeen: er zijn een aantal landen waar je allebei recht hebt op toegang, terwijl je tegelijkertijd gebieden aanwijst waar een beperkt of volledig verkeersverbod geldt. Maar in partijtoespraken durft men nog steeds te beweren dat Noorwegen voorop loopt in het beheer van de natuur en het buitenleven. En het kost wat moeite, om het zacht uit te drukken. (Ik ben vandaag een diplomaat – zee)

Buitenland

In verband met mijn eerdere werk als projectmanager voor Dovrefjell-certificering als nationaal parkdistrict, was ik (met mijn baas en collega destijds Carl Bjurstedt) op een aantal studiereizen naar de nationale parkdistricten als onderdeel van de Interreg-samenwerking en toegewerkt naar Europarks. Hier zal ik enkele voorbeelden geven die verband kunnen houden met Dovrefjell.

In het Sierra Nevada National Park was het heel gewoon om naar de top van Mount Mulhasin (3.842 m) te gaan. Het gebied heeft een zeer zwakke vegetatie en een grote maar kwetsbare stam van berggeiten en steenbokken. Om het gebied te beveiligen tegen overlast zijn de volgende maatregelen genomen: Niemand mag meer dan 2500 meter lopen zonder gids. Als gevolg hiervan daalde het enkelvoudig en sporadisch verkeer met 85-90 procent. Bovendien werd de economie in het dichtstbijzijnde kleine dorp gestimuleerd door het organiseren van begeleide zakenreizen. Maar voor de natuur is er ook een groot voordeel dat je ook het georganiseerde verkeer regelt, waardoor er geen grote spreiding van het verkeer ontstaat.

In Zwitserland heb je recht op toegang, maar tegelijkertijd heb je een grote mate van “zoning”, dat wil zeggen de aanduiding van gebieden waar een zeer beperkt of volledig verbod op alle vormen van verkeer geldt.

Het meest recente voorbeeld van het nationale park, dat recentelijk in 2005 werd opgericht, is dus de Hoge Kempen in België. Op nog geen 100 km afstand bevinden zich een aantal grote Duitse, Nederlandse en Belgische steden. Er was ook veel verkeer voordat het een nationaal park werd. Maar om het verkeer te verminderen en te beheersen, hebben ze tweederde van alle sporen verwijderd. Maar als er paden zijn, zijn er zeer goede besparingen en moet je je houden aan het directe gebied rond de paden.

Bovendien namen ze alle kattenbakken mee. Mensen moesten het afval mee naar buiten nemen. En dit alles werd maximaal gecommuniceerd naar (potentiële) bezoekers. En samen met de bezoekersindustrie bent u in zaken.

Vorige week maakte ik via een interview (in een Belgisch economisch tijdschrift) met de directeur van het nationale park kennis met een sleutelfiguur voor het gebied: voor elke 1 miljoen euro die ze in het nationale park investeerden, kregen ze 9 miljoen euro terug in het gebied. Na 6 jaar ondervond de regio een indirecte impact van 160 miljoen NOK per jaar.

De voorbeelden hier laten zien dat de redenering van Halvor Hoyle en Eric Dale dat economische voordelen zwaarder wegen dan gezond verstand wanneer wilde rendieren, muskus en nationale parken commercieel worden, niet opgaat.

Wat dacht je van een wild rendier in Dovrefjell – als je durft?

Stelt u zich een scenario voor waarin u het gebied eenvoudig afsluit voor enkelvoudig, verspreid verkeer en alleen georganiseerd verkeer toestaat met gecertificeerde gidsen voor zowel bergtochten als muskustochten. Bij voorkeur onder streng toezicht en inbeslagname van de vergunning bij afwijking. Daarnaast zijn zowel Snøheim als Reinheim afgesloten, inclusief busverkeer.

Daarentegen werd in het Villreinsenteret een groot auditorium gebouwd met alle technische audio- en videoapparatuur, die gebruikt kon worden voor dagelijkse lezingen door eersteklas natuurgidsen, bijvoorbeeld Tord Bretten. Zijn lezing over een van de Musk Guides-cursussen is de beste communicatielezing (over Musk en Dovrivigil) die ik ooit heb gehoord. Praten over het doorgeven van begrip van de waarden van de natuur aan toekomstige generaties.

En ja: voorlopig zullen rendierjagers waarschijnlijk ook op kleinere dieren moeten jagen dan vroeger. Maar ik denk dat ze daar echt van afhankelijk zijn.

Maar als iemand ballen heeft bij het Ministerie van Milieu en de Milieudirectie (ik denk niet dat die er zijn), dan is het mogelijk. Maar eerst komt er een gekke klodder, vooral onder auspiciën van DNT, die niet alleen handelt als een monopolie. Ze zijn ook van mening dat ze het exclusieve recht hebben op de enige juiste mening over de natuur van Noorwegen en het buitenleven. Maar hier moet je gewoon de moed hebben om de lijn te nemen.

lokale verantwoordelijkheid

Het is overduidelijk dat alle lokale politici in Oppdal – en rond Duvrevigil – een verantwoordelijkheid hebben. En ze kunnen dit aan. De zeer negatieve houding van de Centrumpartij waar je geen invloed op hebt gaat niet op. Lokale politici moeten hiermee om kunnen gaan. Het zal zeker veel lawaai en meer werk opleveren. Maar het is de moeite waard om voor te vechten.

Er zijn hulpmiddelen om wilde rendieren uit de problemen te helpen. Maar het vereist wel dat je veel van je gebruikelijke gedachten opzij zet. Misschien is het zoals het in Nynorsk wordt genoemd: het is tijd om van gedachten te veranderen – en de verandering te behouden.

Klasse Van Omren