Sluit de auteurs aan

Brussel (Khrono): Als je teksten liever naar vakbladen laat gaan met winstmarges die niet als een varken zijn, kun je die kleintjes natuurlijk naar loog en koud water laten gaan en je richten op het betalen van Elsevier en andere grote commerciële spelers vijfduizend dollar per artikel.

Jan Erik Frantsvåg pauzeert even voordat hij verder gaat:

Het is geen redelijke handelwijze. Als je niet om deze tijdschriften geeft, versla je veel auteurs.

Deze tijdschriften, waar Frantsvåg het over heeft, zijn tijdschriften binnen de zogenaamde Diamond OA. Kortom, dit zijn tijdschriften die publiceren met Open Access (OA), zonder betalingen te ontvangen van lezers of auteurs. Het wordt vaak uitgegeven door een organisatie en is gebaseerd op uitgebreid vrij werk. Terwijl instellingen de infrastructuur verzorgen, hebben onderzoekers en anderen hun eigen uren.

– Het is een soort aalmoes. Stichtingen en onderzoekers komen samen om een ​​tijdschrift te beginnen – ze komen naar het feest met middelen in een of andere vorm, zegt Franzwag.

Frantsvåg is een adviseur voor biologische landbouw bij UiT Noorwegen. Hij is ook een van de auteurs die een studie van deze tijdschriften heeft uitgevoerd, met steun van Science Europe en Coalition S, die achter Plan S.

Hoe zit het met deze “diamanten”?

De meesten van hen zijn in de geesteswetenschappen en sociale wetenschappen

In het onderzoek beschrijven ze een realiteit waarin veel tijdschriften zich in een onstabiele financiële positie bevinden. Slechts weinigen voldoen aan alle vereisten van Plan S en zijn mogelijk ontoegankelijk voor onderzoekers met Plan S-financiering.

Ze pleiten ook voor de noodzaak van een financieringsstrategie voor deze tijdschriften.

Dus hoeveel diamantmagazines zijn er?

Nou, het is moeilijk te lokaliseren. In het onderzoek schatten ze dat de vraag 29.000 tijdschriften betrof, maar Frantsvåg beweert dat dit slechts een schatting is. Je vindt ze over de hele wereld, met bijna de helft (45 procent) in Europa.

De meeste zijn relatief klein en publiceren minder dan 25 artikelen per jaar, wat veel minder tijdschriften zijn die publicatiekosten in rekening brengen, genaamd APC (Article Processing Fee). In totaal publiceren ze naar schatting 356.000 artikelen per jaar, vergeleken met 453.000 van de APC.

De meeste van deze “diamantbladen” zijn in de geesteswetenschappen en sociale wetenschappen.

Het merendeel is afhankelijk van vrijwilligerswerk. Iets meer dan 40 procent zegt dat het allemaal om financiering gaat, zonder verlies of winst, terwijl 25 procent zegt verlies te maken. Bijna een derde zegt dat ze simpelweg niet weten hoe ze dit financieel moeten doen.

Frantsvåg wijst erop dat er tegelijkertijd maar heel weinig van hen failliet gaan.

Het betekent dat ze ernaar streven om het rond te krijgen en dat ze niet het geld hebben om dingen te doen waarvan ze weten dat ze ze zouden moeten doen, zegt hij.

Het voldoet niet aan de vereisten van het S-plan.

Chrono Eerder schreef Over hoe duizenden tijdschriften ontoegankelijk kunnen worden voor Noorse onderzoekers omdat ze niet voldoen aan de vereisten voor langdurige opslag van inhoud. De eis wordt gesteld als onderdeel van Plan S, waarbij de Onderzoeksraad en andere actoren achter het plan eisen dat al het door hen gefinancierde onderzoek open access gepubliceerd wordt.

Het plan trad in het nieuwe jaar in werking.

Uit de laatste studie blijkt dat dit zeker niet de enige vereiste is voor een Plan S waaraan ze niet voldoen.

Van de zes specifieke vereisten bleek slechts 4,3 procent van de “diamantmagazines” aan alle vereisten te voldoen, terwijl slechts 37 procent aan meer dan de helft voldeed. Met andere woorden: het merendeel voldoet niet aan de eisen.

Frantzwag zegt dat de vereisten die geld of dure middelen vergen, grotendeels niet worden vervuld, en daar heb je het geld niet voor, en wijst op het eerste tijdschrift dat hij zelf publiceerde.

– Ze heeft geen bankrekening, en dit is een tijdschrift dat 100 artikelen per jaar publiceert.

Ik denk niet dat er veel voor nodig is

Hoe kan het worden opgelost, zonder dat deze tijdschriften ontoegankelijk zijn voor door Plan S gefinancierde onderzoekers? Frantsvåg zegt dat de auteurs achter de studie het erover eens zijn dat de vereisten van Plan S in overeenstemming zijn met een goede publicatiestrategie en training en ondersteuning aangeven voor degenen die de tijdschriften beheren, en dat meer directe financiële ondersteuning de voorkeur heeft.

Typisch voor een redacteur in zo’n tijdschrift is dat iemand zeer goed geïnformeerd is op een bepaald gebied van het onderwerp van het tijdschrift, maar publiceren is een ander gebied.

Hoewel aan veel van de vereisten niet wordt voldaan, is er volgens Frantsvåg niet veel nodig, veel ervan zijn niet moeilijk te vervullen, zegt hij, en wijst erop dat veel ervan ook niet erg duur zijn.

Hij merkt op dat er onder meer gratis archiveringsoplossingen zijn die ervoor zorgen dat artikelen niet verdwijnen bij het binnenkomen in het tijdschrift. Voor zoals Khrono Schreef erover Dit is in het verleden met veel wetenschappelijke tijdschriften gebeurd. Enige tijd geleden toonde een onderzoek aan dat 176 mensen binnen twee decennia uit het netwerk verdwenen zijn, terwijl nog eens 900 mensen in gevaar zijn.

We hebben te maken met een redactieteam dat hulp nodig heeft om erachter te komen welke kansen voor hen beschikbaar zijn, denkt Frantsvåg.

Volgens de studie ontbreekt het in de meeste van deze tijdschriften aan een archiveringsstrategie.

Licentie, maar welke?

Inschrijven, zoals ik al zei, is slechts een van de vereisten voor Plan S waaraan veel van deze tijdschriften niet voldoen. Een ander over licenties.

Plan S vereist het gebruik van een zogenaamde Creative Commons / Creative Commons-licentie. In de eerste plaats vereist het de meest open licentie, CC BY, die commercieel gebruik en verwerking mogelijk maakt. Alleen in uitzonderlijke gevallen mag CC BY-ND worden gebruikt, wat verwerking uitsluit. CC BY-NC is niet toegestaan, wat commercieel gebruik uitsluit.

Veel tijdschriften hebben deze NC-vereiste in hun licentie, en er zijn veel in de academische wereld die niet willen dat het werk wordt gebruikt voor financiële doeleinden, zegt Frantsvåg en voegt eraan toe:

– Het heeft een ideologische inslag. De meesten van hen zullen zonder aarzelen een script overhandigen aan Elsevier, die de handelsvertegenwoordiger een licentie geeft om geld te drukken. Het probleem is dat elke toevoeging aan de CC BY-licentie betekent dat u minder inhouddistributie krijgt.

Volgens de studie gebruikt slechts 37 procent van de “diamantmagazines” de CC BY-licentie.

Er is een discussie over welke licenties moeten worden gebruikt. Iets meer dan een jaar geleden diende Torger Kielland van de Universiteit van Bergen namens de eenheid (Directoraat Informatietechnologie, Communicatie en Gedeelde Diensten in Hoger Onderwijs en Onderzoek) een schriftelijk rapport in, waarin hij waarschuwde dat de in Plan S aanbevolen licentie in strijd zou kunnen zijn met onderzoekers. Interesses. De Researchers Association had ook kritiek op de meer open licenties.

Afhankelijk van vrijwilligerswerk

Volgens het onderzoek is maar liefst 60 procent van deze tijdschriften grotendeels afhankelijk van vrijwilligerswerk, en 89 procent is er zwaar of zwaar op aangewezen. Veel van hen zeggen dat ze overwegen om iets met de hele inkomensbasis te gaan doen.

Als je denkt dat je dit niet kunt, heb je al twee opties: de ene is sluiten en de andere is om een ​​andere inkomensvorm te vinden. Het dichtst is om over te schakelen naar het APC-formulier, maar dan bent u afhankelijk van de mogelijkheid van uw auteurs om toegang te krijgen tot APC-push. Het is geen gegeven, hoewel we zien dat er veel meer artikelen zijn gepubliceerd met APC dan gratis artikelen, dus er zit duidelijk meer geld in het systeem, zegt Frantsvåg.

Hij gelooft niet in het krijgen van inkomsten van zijn lezers.

Overal krimpen de literatuurbudgetten, het nieuwe abonnementsmagazine heeft geen toekomst.

Er wordt aangenomen dat er geen behoefte is aan onmenselijke bedragen. Zoals ik al zei, beveelt het verslag een financieringsstrategie aan. Frantsvåg geeft een ruwe schatting dat deze tijdschriften tien procent van alle wetenschappelijke publicaties uitmaken.

In de geesteswetenschappen en sociale wetenschappen is er meer, zegt hij en vervolgt:

Het is logisch om veel geld uit te geven om deze tijdschriften in staat te stellen het beter te doen en te voldoen aan de eisen van Plan S, voor zover dat belangrijk is voor de tijdschriften.