Waarom zouden alleen de rijken een keuze kunnen maken in gezondheid en welzijn? Dagsavison

Het is volkomen legitiem om tegen de mix van luxe te zijn, maar in werkelijkheid zou je dan beweren dat keuzevrijheid alleen de rijkste is.

Per Emile Skjellbride, secretaris bij Rødt Stavanger en campagneadviseur bij Rødt Rogaland, schoot op 27 april particuliere gezondheids- en welzijnsbedrijven neer op Rogalands Avis. Veel van zijn beweringen zijn schromelijk onjuist. Eerst en vooral maken onze leden, zoals Norlandia en Stendi, deel uit van een georganiseerd beroepsleven. Wij als werkgeversorganisatie onderhandelen namens onze leden over salarissen met onder meer de Noorse Vereniging van Verpleegkundigen en de Vakbond.

Er is een enorm tekort aan verpleegsters in dit land. Als onze leden geen goede lonen en goede arbeidsomstandigheden hadden kunnen bieden, hadden ze geen mensen kunnen rekruteren. Ik zou ook willen benadrukken dat de Social Welfare Services Commission, die haar nationale ozoneenheid heeft geïntroduceerd (december 2020), en die de geldstromen bestudeert van individuen die diensten verlenen namens de publieke sector, in het algemeen de claim over ‘superwinst’ afwijst. . Situatie in de branche. Als het om betalen gaat, vinden ze een divers systeem. Op sommige plaatsen is het de privésector die de beste lonen krijgt, en in andere is het de publieke sector. Ik zou Kåre Hagen, voorzitter van de commissie, willen citeren: “De beschuldiging van sociale dumping kan worden uitgevoerd.”

[ Nå skal unge i Stavanger få raskere psykisk helsehjelp ]

Hoewel de rode politicus fouten alleen bij individuen wil zien, komen fouten ook bij gemeenten voor. Dit is natuurlijk geen argument tegen gemeentelijke welzijnsdiensten. We denken dat het verstandig is dat gemeenten een groot deel van de welzijnsdiensten in Noorwegen runnen, maar we geloven ook dat het verstandig is als er ook een element is van private en non-profit actoren die kunnen uitdagen en waar iedereen van kan leren elkaar. Wij geloven dat diversiteit en minder concurrentie goed zijn voor innovatie, kwaliteit en gebruiker. We denken niet dat we minder fouten, betere kwaliteit of kortere wachtrijen in verpleeghuizen zullen krijgen dan een bijna openbaar monopolie, zoals Rødt wil.

Tegelijkertijd is het belangrijk om onderscheid te maken tussen particuliere hulpverleningsoplossingen en particuliere bedrijven die diensten verlenen namens de publieke sector. Met helprivate oplossingen moet u voor de service uit eigen zak betalen. Als een particuliere aanbieder diensten verleent namens de publieke sector, betekent dit dat u een particuliere speler kunt kiezen zonder daar iets extra voor te betalen.

[ Medisin på venteværelset ]

Laten we als voorbeeld persoonlijke gebruikersgestuurde assistentie (BPA) nemen. Verschillende gemeenten in Noorwegen werken samen met particuliere BPA-leveranciers. Dit betekent dat je als burger kunt kiezen tussen verschillende actoren, gemeentelijk en particulier. Kiest u in dit kader voor levering van een particuliere operator, dan kost dat u niets extra. Dit komt doordat de gemeente een afspraak heeft met het bedrijf en de gemeente namens u de rekening overneemt zodat u keuzevrijheid heeft. Vergelijkbare oplossingen bestaan ​​in thuishulp, psychotherapie, enz. Het geeft iedereen de vrijheid om te kiezen, niet alleen degenen die het geld hebben om speciale assistentieoplossingen aan te schaffen.

Als gebruiker en kwaliteit het belangrijkst zijn, moeten politici ideologie terzijde schuiven en meewerken aan het ontwerpen van een brede sponsorovereenkomst waarin praktische oplossingen worden gevonden om de vergrijzingsgolf tegen te gaan. Gewone mensen kunnen vaardigheidsuitdagingen snel oplossen wanneer ze komen. Wellicht is de private sector het antwoord voor gemeenten en kleinere plaatsen. Mensen uitsluiten in het licht van de vergrijzingsgolf, levert ons niet meer of betere zorg voor ouderen op.